กลุ่มภาษาอิตาลิก เป็นสมาชิกของสาขา
เซนตุม (Centum) ของ
กลุ่มภาษาอินโด-ยุโรเปียน ซึ่งรวมถึง
กลุ่มภาษาโรมานซ์ (มี
ภาษาฝรั่งเศส ภาษาอิตาลี และ
ภาษาสเปน กับภาษาอื่น ๆ) และภาษาที่สูญพันธุ์บางภาษาอิตาลิกมี 2 สาขา คือคนที่พูดภาษาอิตาลิก ไม่ได้เป็นชาวพื้นเมืองของอิตาลี แต่ได้ย้างมาตั้งถิ่นฐานในอิตาลีในช่วง 2000 ปีก่อนคริสตกาล ตามหลักฐานโบราณคดี วัฒนธรรม
แอปเปไนน์ (การฝังศพ) เข้ามาสู่คาบสมุทรอิตาลีประมาณ 1350 BCจากตะวันออกสู่ตะวันตก
ยุคเหล็กเจ้ามาสู่อืตาลีในช่วง 1100 BC กับ
วัฒนธรรมวิลลาโนวา (การเผาศพ) จากเหนือสู่ใต้ ก่อนหน้าที่จะมีชาวอิตาลิกนั้น ประชากรของอิตาลีส่วนใหญ่เป้นกลุ่มที่ไม่ใช่อินโด-ยุโรเปียน (อาจรวมถึง
ชาวเอทรัสแกน) การตั้งถิ่นฐานครั้งแรกที่
เนินพาลาทีน (Palatine hill)เกิดขึ้นเมื่อ 750 BC ส่วนการตั้งถิ่นฐานที่
เนินคิรินัล(Quirinal) เกิดขึ้นเมื่อ 720 BC ภาษาที่ใกล้เคียงกับภาษาอิตาลิกมากที่สุดคือ
กลุ่มภาษาเคลติก (ดู
อิตาโล-เคลติก)กลุ่มภาษาอิตาลิกพบเป็นอักษรครั้งแรกจากคำจารึกของ ภาษาอัมเบรียนและภาษาฟาลิสกันจากศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสตกาล อักษรที่ใช้มาจาก
อักษรอิตาลิกโบราณ ซึ่งสืบมาจาก
อักษรกรีก กลุ่มภาษาอิตาลิกแสดงถึงอิทธิพลจาก
ภาษาเอทรัสแกน (Etruscan) เล็กน้อย และจากภาษาของ
กรีกโบราณมากขึ้นในขณะที่
โรม ได้แผ่อาณาเขตทั่วคาบสมุทรอิตาลี ภาษาละตินได้กลายเป็นภาษาที่เด่นเหนือภาษาอื่น ๆ ในกลุ่มอิตาลิก ซึ่งสูญพันธุ์ประมาณคริสต์ศตวรรษที่ 1 และจากภาษาละตินสามัญ หรือ (Vulgar Latin) ก่อให้เกิด
กลุ่มภาษาโรมานซ์ภาษาเวเนติก (Venetic) ซึ่งเป็นภาษาโบราณที่ปรากฏในคำจารึก (ซึ่งรวมถึงประโยคเต็ม ๆ ด้วย) ถือโดยนักภาษาศาสตร์หลายท่านว่าใกล้เคียงกับกลุ่มภาษาอิตาลิก และในบางกรณีถือเป็นกลุ่มภาษาอิตาลิกด้วย