การตัดมดลูก (อังกฤษ: Hysterectomy) เป็นหัตถการศัลยกรรมเพื่อนำมดลูกออก บางครั้งอาจทำการตัดปากมดลูก, รังไข่ (การตัดรังไข่), ท่อนำไข่ (การตัดท่อนำไช่) และอวัยวะเคียง ร่วมด้วยการตัดมดลูกเป็นหัตถการที่มักทำโดยนรีแพทย์ มีทั้งชนิดที่เป็นการตัดมดลูกทั้งหมดหรือโดยสมบูรณ์ (total หรือ complete ได้แก่การตัดส่วนตัว; body, ฟันดัส; fundus และปากมดลูก; cervix), การตัดมดลูกบางส่วน (partial ได้แก่การตัดแค่ส่วนตัว บางครั้งเรียกว่าแบบเหนือปากมดลูก; "supracervical") และการตัดมดลูกแบบถอนรากถอนโคน (radical ได้แก่การตัดทั้งหมดลูก ท่อนำไข่ และรังไข่) การตัดมดลูกจะทำให้ผู้ที่ถูกตัดไม่สามารถมีลูกได้อีก เช่นเดียวกับการตัดรังไข่และท่อทำไข่ รวมถึงยังมีความเสี่ยงจากการผ่าตัดและมีผลข้างเคียงในระยะยาว การผ่าตัดนี้จึงกระทำเฉพาะเมื่อการรักษาด้วยตัวเลือกอื่น ๆ ไม่สามารถรักษาผู้ป่วยได้ หรือเมื่อไม่มีการรักษาตัวเลือกอื่น ๆ แล้ว การตัดมดลูกถือเป็นหัตถการศัลยกรรมทางนรีเวชที่กระทำบ่อยที่สุดในสหรัฐรองจากการผ่าซีสซาเรียน[1] ราวร้อยละ 68 ของการตัดมดลูกกระทำในผู้ป่วยด้วยภาวะอย่างเยื่อบุมดลูกเจริญผิดที่, เลือดออกทางมดลูกผิดปกติ และ เนื้องอกกล้ามเนื้อของมดลูก[1] มีการคาดการณ์ว่าความถี่ในการทำการตัดมดลูกในกรณีที่ผู้ป่วยมีอาการกลุ่มไม่ใช่มะเร็งเนื้อร้าย (non-malignancy) จะลดต่ำลง เป็นผลมาจากการพัฒนาการรักษาทางเลือกที่มีมากขึ้น[2]