มีการใช้จิตเวชศาสตร์โดยมิชอบทางการเมืองอย่างเป็นระบบในสหภาพโซเวียต[1] โดยอิงจากการตีความความขัดแย้งทางการเมืองหรือความขัดแย้งว่าเป็นปัญหาทางจิตเวช[2] โดยสิ่งนี้ถูกเรียกว่า "กลไกทางจิต" ของความขัดแย้ง[3]ในระหว่างที่เลโอนิด เบรจเนฟดำรงตำแหน่งเลขาธิการกลาง จิตเวชศาสตร์ถูกใช้เพื่อกำจัดฝ่ายตรงข้ามทางการเมือง ("ผู้ไม่เห็นด้วย") ที่แสดงความเชื่ออย่างเปิดเผยซึ่งขัดแย้งกับกฎเกณฑ์อย่างเป็นทางการ[4][5] ตัวอย่างเช่น คำว่า "ความเมามายเชิงปรัชญา" ถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายกับความผิดปกติทางจิตที่ได้รับการวินิจฉัยเมื่อผู้คนไม่เห็นด้วยกับผู้นำคอมมิวนิสต์ของประเทศ และโดยอ้างถึงงานเขียนของผู้ก่อตั้งลัทธิมากซ์–เลนิน ทั้งคาร์ล มาคส์, ฟรีดริช เอ็งเงิลส์ และวลาดีมีร์ เลนิน ทำให้พวกเขาตกเป็นเป้าหมายของการวิพากษ์วิจารณ์[6]มาตราที่ 58-10 แห่งประมวลกฎหมายอาญาในยุคสตาลิน "การต่อต้านโซเวียต" ได้ถูกสงวนไว้ในประมวลกฎหมายอาญาฉบับใหม่ของสหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซียใน ค.ศ. 1958 ซึ่งอยู่ในมาตราที่ 70 "การต่อต้านโซเวียตและการโฆษณาชวนเชื่อ" ใน ค.ศ. 1967 มาตราที่ 190-1 "การเผยแพร่ข้อมูลเท็จที่ถูกแต่งขึ้นมา ซึ่งสร้างความเสื่อมเสียให้แก่ระบบการเมืองและสังคมโซเวียต" ซึ่งเป็นกฎหมายที่อ่อนกว่า ถูกเพิ่มเข้าไปในประมวลกฎหมายอาญาสหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย กฎหมายเหล่านี้มักถูกนำไปใช้ร่วมกับระบบการวินิจฉัยอาการป่วยทางจิต ซึ่งพัฒนาโดยนักวิชาการ อันเดรย์ สเนจเนฟสกี พวกเขาร่วมกันสร้างโครงประกอบการทำงานที่ความเชื่อที่ไม่ได้มาตรฐานที่สามารถกำหนดได้ง่าย ๆ ว่าเป็นความผิดทางอาญาและเป็นพื้นฐานสำหรับการวินิจฉัยทางจิตเวชในภายหลัง[7]