ใน
การทหารสมัยใหม่
ขีปนาวุธ (
อังกฤษ: Missile มิสไซล์) หรือ
อาวุธปล่อยนำวิถี หมายถึงอาวุธขับเคลื่อนนำวิถี (ตรงข้ามกับระบบอาวุธขับเคลื่อนแบบไม่นำวิถี ซึ่งเรียกว่า
จรวด) ขีปนาวุธมีส่วนประกอบหลักอยู่สี่ส่วน คือ ระบบกำหนดเป้าและนำวิถี, ระบบควบคุมทิศทาง, จรวดขับดัน และ
หัวรบ ขีปนาวุธสามารถจำแนกออกได้เป็นหลายประเภทตามวัตถุประสงค์การใช้งาน ไม่ว่าจะเป็น
ขีปนาวุธพื้นสู่พื้น,
ขีปนาวุธอากาศสู่พื้น,
ขีปนาวุธพื้นสู่อากาศ หรือ
ขีปนาวุธอากาศสู่อากาศ โดยขีปนาวุธที่มีอยู่ในปัจจุบันทั้งหมดถูกออกแบบมาให้ใช้พลังงานขับดันจากการทำปฏิกิริยาเคมีภายใน
เครื่องยนต์จรวด,
เครื่องยนต์ไอพ่น หรือเครื่องยนต์ประเภทอื่นๆขีปนาวุธถูกใช้งานครั้งแรกโดย
เยอรมันในช่วง
สงครามโลกครั้งที่สอง ขีปนาวุธแบบแรกของโลกมีชื่อว่า
จรวด วี-1 (V-1 flying bomb) เป็นลูกระเบิดที่ติดปีกและเครื่องไอพ่นเข้าไป ซึ่งต่อมาได้พัฒนาเป็น
จรวด วี-2 ที่รวมเครื่องยนต์ไอพ่นไว้ในตัว และติดตั้งครีบที่ปลายจรวดแทนปีกที่ตัดออก เป็นลักษณะสากลของขีปนาวุธที่ใช้จวบจนปัจจุบันในภาษาไทย คำว่า ขีปนาวุธ เป็น
คำสมาสระหว่างคำว่า ขีปน (แปลว่า "ซัด, เหวี่ยง") กับคำว่า อาวุธ ส่วนในภาษาอังกฤษ คำว่า missile มาจากคำ
ละตินที่ว่า mittere มีความหมายว่า "ส่งไป"