จักรพรรดิผู่อี๋ (จีนตัวย่อ: 溥仪; จีนตัวเต็ม: 溥儀; พินอิน: Pǔyí) ทรงพระนามเต็ม อ้ายซินเจว๋หลัว ผู่อี๋ (จีนตัวย่อ: 爱新觉罗 溥仪; จีนตัวเต็ม: 愛新覺羅 溥儀; พินอิน: Àixīnjuéluó Pǔyí) พระนามลำลองคือ เฮนรี [1][2][3] เป็นฮ่องเต้ชาวแมนจูแห่งราชวงศ์ชิง และเป็นจักรพรรดิองค์ที่ 11 แห่งราชวงศ์ชิง และเป็นองค์สุดท้าย (末代皇帝) ของจีน มีพระปรมาภิไธยว่า สมเด็จพระจักรพรรดิเซวียนถ่ง (宣統帝) จากปี ค.ศ. 1908 จนกระทั่งสละราชสมบัติใน เดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1912 และในช่วงระยะเวลาการฟื้นฟูราชวงศ์สั้น ๆ ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1917 โดยขุนศึกจาง ซวิน ต่อมาในปีค.ศ. 1934 ก็ได้สถาปนาเป็น สมเด็จพระจักรพรรดิคังเต๋อ (康德皇帝) ในประเทศแมนจู ซึ่งถูกสถาปนาขึ้นโดยจักรวรรดิญี่ปุ่น พระองค์ครองราชย์ที่แมนจูจนสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 2 ในปี ค.ศ. 1945 ต่อมาภายหลังการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีนในปี ค.ศ. 1949 ผู่อี๋ได้เข้าเป็นสมาชิกสภาที่ปรึกษาการเมืองแห่งชาติ ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1964 จนกระทั่งสวรรคตเยี่ยงสามัญชนในปี ค.ศ. 1967