ศรีสะเกษ เป็น
จังหวัดหนึ่งของ
ประเทศไทย อยู่ใน
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง ลักษณะภูมิประเทศทางตอนใต้เป็นที่สูง และค่อย ๆ ลาดต่ำไปทางเหนือลงสู่ลุ่ม
แม่น้ำมูลซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของจังหวัด
[3] ปัจจุบันมีเนื้อที่ 8,840 ตารางกิโลเมตร ประกอบด้วยอำเภอ 22 อำเภอ
[3] มีประชากรราว 1.47 ล้านคน
[4] ประกอบด้วยกลุ่มชาติพันธุ์หลากหลาย ซึ่งพูดภาษาถิ่นต่าง ๆ กัน อาทิ
ภาษาลาว (สำเนียงลาวใต้ซึ่งใช้ครอบคลุมทั้งฝั่งอุบลราชธานีและจำปาศักดิ์),
ภาษากูย, ภาษา
เยอ และ
ภาษาเขมรถิ่นไทย ส่วนใหญ่เป็นพุทธศาสนิกชนและนับถือผีมาแต่เดิม
[5][6][7]มีการตั้งถิ่นฐานในจังหวัดศรีสะเกษมาแต่สมัย
ก่อนประวัติศาสตร์ จนเกิดพัฒนาการที่เข้มข้นในสมัย
อาณาจักรขอมซึ่งได้ทิ้งมรดกทางวัฒนธรรมหลายประการไว้ เช่น
ปราสาทหินและ
ปรางค์กู่ ครั้นในสมัย
อาณาจักรอยุธยา มีการยกบ้านปราสาทสี่เหลี่ยมโคกลำดวน(บริเวณใกลๆปราสาทกุด หรือปราสาทสี่เหลียมโคกลำดวน วัดเจ็ก อำเภอขุขันธ์ ในปัจจุบัน) เป็นเมือง
ขุขันธ์ [5][8][9] และในสมัย
รัชกาลที่ 5 แห่ง
อาณาจักรรัตนโกสินทร์ได้ย้ายเมืองไปยังบริเวณตำบลเมืองเก่า (ตำบลเมืองเหนือ อำเภอเมืองศรีสะเกษ ในปัจจุบัน) แต่เรียกชื่อ
เมืองขุขันธ์ ตามเดิม กระทั่งยกฐานะเป็น
จังหวัดขุขันธ์ เมื่อ พ.ศ. 2459 แล้วเปลี่ยนชื่อเป็น
จังหวัดศรีสะเกษ เมื่อ พ.ศ. 2481
[3]แหล่งท่องเที่ยวและสถานที่สำคัญในจังหวัดศรีสะเกษ เช่น
อุทยานแห่งชาติเขาพระวิหาร ผามออีแดง,
สวนสมเด็จพระศรีนครินทร์ ศรีสะเกษ,
ปรางค์กู่,
ปราสาทสระกำแพงน้อย,
ปราสาทสระกำแพงใหญ่,
ปราสาทเยอ,
ปราสาทบ้านปราสาท,
ปราสาทโดนตวล,
บึงนกเป็ดน้ำไพรบึง,
เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าพนมดงรัก และ
เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยศาลา[3] ส่วนด้านเศรษฐกิจนั้นพึ่งพาเกษตรกรรมเป็นหลัก พืชเศรษฐกิจที่สำคัญ คือ
ข้าวหอมมะลิ, ผลไม้ เช่น
ทุเรียน และ
เงาะ, พืชสวน เช่น
หอมแดง,
กระเทียม และ
ยางพารา[5] ตลอดจนพืชไร่ เป็นต้นว่า
มันสำปะหลัง และ
ถั่วลิสง [3]