ที่ลุ่มชื้นแฉะ (อังกฤษ: marsh) เป็นพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีไม้ล้มลุกขึ้นอยู่มากกว่าไม้เนื้อแข็ง[1] มักพบที่ลุ่มชนิดนี้บริเวณริมทะเลสาบและลำธารต่าง ๆ โดยเป็นเขตเปลี่ยนผ่านระหว่างระบบนิเวศทางน้ำกับระบบนิเวศบนบก ที่ลุ่มชื้นแฉะโดยทั่วไปมีพืชตระกูลหญ้า ขนาก หรือกกขึ้นปกคลุม[2] หากมีไม้เนื้อแข็งปรากฏอยู่ก็มักจะเป็นไม้พุ่มเตี้ย ลักษณะพืชพรรณเช่นนี้เป็นตัวจำแนกที่ลุ่มชื้นแฉะให้แตกต่างจากพื้นที่ชุ่มน้ำชนิดอื่น ๆ เช่น ที่ลุ่มน้ำขังซึ่งมีต้นไม้ขนาดกลางและใหญ่ขึ้นปกคลุม หรือไมร์ซึ่งมีการทับถมสะสมของซากพืชและมีสภาพเป็นกรด[3] เป็นต้น