พระราชบัญญัติสหภาพ ค.ศ. 1707 (อังกฤษ: Acts of Union 1707) เป็นพระราชบัญญัติของรัฐสภาสองฉบับที่ผ่านในปี ค.ศ. 1706 โดยรัฐสภาอังกฤษ และในปี ค.ศ. 1707 โดยรัฐสภาสกอตแลนด์ เพื่อให้ “สนธิสัญญาสหภาพ” ที่เป็นผลมาจากการเจรจาระหว่างสองราชอาณาจักรเป็นไปตามกฎหมาย พระราชบัญญัติรวม ราชอาณาจักรอังกฤษ และ ราชอาณาจักรสกอตแลนด์ ซึ่งแต่เดิมเป็นสองอาณาจักรที่ใช้กฎหมายต่างกันแต่มีประมุขร่วมกัน กันเป็นราชอาณาจักรเดียวกันที่เรียกว่าราชอาณาจักรบริเตนใหญ่ก่อนจะออกพระราชบัญญัตินี้สองประเทศมีประมุขร่วมกันมาประมาณหนึ่งร้อยปี (ตั้งแต่การรวมราชบัลลังก์ ในปี ค.ศ. 1603 เมื่อ พระเจ้าเจมส์ที่ 4 แห่งสกอตแลนด์ได้รับราชบัลลังก์อังกฤษต่อจากพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 1 แห่งอังกฤษ) แม้ว่าจะใช้คำว่า “การรวมราชบัลลังก์” ก็ตามแต่ตามความเป็นจริงแล้วสองราชอาณาจักรนี้ยังแยกกันเป็นสองราชบัลลังก์ เพียงแต่มีองค์ประมุขร่วมกันเท่านั้น ก่อนหน้าที่จะมีพระราชบัญญัติสหภาพก็มีการพยายามที่จะรวมอาณาจักรทั้งสองนี้หลายครั้ง ในปี ค.ศ. 1606, ค.ศ. 1667 และ ค.ศ. 1689 โดยพระราชบัญญัติของรัฐสภาแต่ก็ไม่สำเร็จมาจนกระทั่งคริสต์ศตวรรษที่ 18 เมื่อรัฐสภาของทั้งสองราชอาณาจักรจึงมีความเห็นที่สอดคล้องกันในการสร้างสหภาพถึงแม้ว่าจะมีเหตุผลที่ต่างกันก็ตาม พระราชบัญญัติมีผลเมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม ค.ศ. 1707 ในวันนั้นรัฐสภาสกอตแลนด์และรัฐสภาอังกฤษก็ถูกยุบและมารวมกันเป็นรัฐสภาแห่งบริเตนใหญ่โดยมีที่ทำการที่พระราชวังเวสต์มินสเตอร์ ใน กรุงลอนดอนซึ่งเดิมเป็นที่ตั้งของรัฐสภาอังกฤษ หลังจากนั้นรัฐสภาสกอตแลนด์และรัฐสภาอังกฤษก็ถูกยุบ[ต้องการอ้างอิง] ฉะนั้นบางครั้งพระราชบัญญัติสหภาพจะเรียกว่า “การรวมรัฐสภา” ในการเปลื่ยนแปลงครั้งนี้ก็มีผู้ที่พยายามจะเปลื่ยนชื่อสกอตแลนด์ และ อังกฤษ เป็นบริเตนเหนือและบริเตนใต้ แต่ก็ไม่ได้เป็นความพยายามที่เป็นจริงเป็นจังอะไร โดยเฉพาะบริเตนใต้ แม้ว่า บริเตนเหนือจะใช้กันอยู่บ้างแต่ก็น้อย