บทความนี้ใช้ระบบคริสต์ศักราช เพราะอ้างอิงคริสต์ศักราชและคริสต์ศตวรรษ หรืออย่างใดอย่างหนึ่งพระเยซูเสด็จขึ้นสู่สวรรค์[1] (อังกฤษ: Ascension of Jesus) เป็นเหตุการณ์ที่พระเยซูลอยขึ้นสวรรค์ต่อหน้าอัครทูตของพระองค์หลังจากที่ทรงกลับคืนพระชนม์ได้ 40 วัน และมีทูตสวรรค์องค์หนึ่งกล่าวขึ้นในขณะนั้นว่าเมื่อพระเยซูกลับมา ก็จะมีลักษณะเดียวกัน[2] เมื่อพระเยซูขึ้นสวรรค์แล้วก็ไปประทับอยู่ทางขวาของพระบิดาพระวรสารในสารบบที่กล่าวถึงเหตุการณ์นี้คือพระวรสารนักบุญลูกาบทที่ 24[3] และพระวรสารนักบุญมาระโกบทที่ 16[4] และยังปรากฏในหนังสือกิจการของอัครทูตบทที่ 1 ด้วย[5]เหตุการณ์นี้ยังได้รับการยอมรับให้เป็นส่วนหนึ่งของหลักข้อเชื่อของอัครทูตและหลักข้อเชื่อไนซีน คริสต์ศาสนิกชนจัดการเฉลิมฉลองถึงเหตุการณ์นี้ในวันที่ 40 หลังวันอีสเตอร์ในแต่ละปี (จึงตรงกับวันพฤหัสบดีเสมอ) พิธีนี้มีมาตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 4 และถือเป็นหนึ่งในห้าเหตุการณ์สำคัญในชีวิตของพระเยซู (อีก 4 เหตุกาณ์ที่เหลือ คือ รับบัพติศมา จำแลงพระกาย ถูกตรึงกางเขน และคืนพระชนม์)[6][7]จดหมายของนักบุญเปาโล (ราว ค.ศ. 56-ค.ศ. 57)[8] ได้กล่าวถึงพระเยซูบนสวรรค์และการเสด็จสู่แดนผู้ตาย[9]ซึ่งเป็นการอ้างอิงถึงการขึ้นสวรรค์ของพระเยซูเป็นครั้งแรก แต่การอ้างอิงที่มีอิทธิพลที่สุดตามการกล่าวอ้างของโรเบิร์ต ดับเบิลยู ฟังค์ (Robert W. Funk) มาจาก[10] คือพระเยซูขึ้นสวรรค์หลังจากที่มีพระบัญชาเอก (Great Commission) คือสี่สิบวันหลังจากที่คืนพระชนม์โดยมีอัครทูตเป็นพยาน ในพระวรสารนักบุญลูกา "การเสด็จขึ้นสวรรค์" เกิดขึ้นในค่ำวันอีสเตอร์[11] ส่วนพระวรสารนักบุญยอห์น (ราว ค.ศ. 90-ค.ศ. 100)[12]กล่าวว่าพระเยซูเสด็จกลับไปยังพระบิดา[13] ในพระวรสารนักบุญเปโตร (ราว ค.ศ. 90-110)[12]กล่าวว่าพระเยซูเสด็จขึ้นสวรรรค์แลประทับทางขวาของพระผู้เป็นเจ้า[14] ในจดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวเอเฟซัส (ราว ค.ศ. 90-ค.ศ. 100)[12] กล่าวว่าพระเยซูเสด็จขึ้นไปสู่ที่สูงเหนือฟ้าสวรรค์ทั้งหมด[15] ในจดหมายของนักบุญเปาโลถึงทิโมธี ฉบับที่ 1 (ราว ค.ศ. 90-ค.ศ. 140)[12]บรรยายว่าทรงถูกรับขึ้นไปด้วยพระสิริ[16] ในบทสุดท้าย (ดู มาระโก 16) ของพระวรสารนักบุญมาระโกและพระวรสารนักบุญลูกาเกี่ยวกับการคืนพระชนม์และบรรยายการที่ทรงถูกนำขึ้นสู่สวรรค์และการประทับอยู่เบื้องขวาของพระเจ้า