ภาษาอังกฤษสมัยกลาง (อังกฤษ: Middle English) เป็นชื่อที่นักภาษาศาสตร์ใช้เรียกภาษาอังกฤษในหลากหลายรูปแบบ ซึ่งใช้พูดสื่อสารตั้งแต่สมัยชาวนอร์มันพิชิตอังกฤษ ใน ค.ศ. 1066 และช่วงหลังของศตวรรษที่ 15 ซึ่งเป็นยุคสมัยที่ภาษาอังกฤษในลอนดอน มีการเขียนตามมาตรฐานแชนเซอรี (Chancery Standard) โดยมาตรฐานการใช้ภาษาอังกฤษนี้ ได้กลายเป็นมาตรฐานการใช้ภาษาอังกฤษในราชอาณาจักรอังกฤษในยุคสมัยเดียวกัน ภาษาอังกฤษสำเนียงนอร์ธัมเบรีย ซึ่งมีการพูดในบริเวณภาคตะวันออกเฉียงของใต้สกอตแลนด์ ได้มีวิวัฒนาการเป็นภาษาสกอตส์ในปัจจุบัน ภาษาที่ใช้พูดสื่อสารในแคว้นอังกฤษในช่วงหลังของศตวรรษที่ 15 ถึง ค.ศ. 1650 คือ ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ตอนต้น (Early Modern English)ภาษาอังกฤษสมัยกลาง มีความแตกต่างกับภาษาอังกฤษเก่า ตรงที่ว่า ภาษาอังกฤษเก่า มีการตามมาตรฐานการเขียนการสะกด ในรูปแบบภาษาแซกซอนตะวันตกตอนปลาย ซึ่งเป็นยุคสมัยก่อนที่ ชาวฝรั่งเศสนอร์มันจะยึดครองอังกฤษไม่นาน หลังจากนั้น ภาษาอังกฤษ เริ่มมีการสะกดหลากหลายรูปแบบ (แล้วก็มีหลากหลายสำเนียงท้องถิ่นอีกด้วย) อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างหลากหลายของรูปแบบการเขียนการสะกดของภาษาอังกฤษสมัยกลางเหล่านั้น ไม่ได้บ่งชี้ให้เห็นว่า เราสามารถพบเจอรูปแบบภาษาอังกฤษที่ชาวอังกฤษใช้พูดสื่อสารก่อน ค.ศ. 1066 แต่ความแตกต่างหลากหลายนี้ บ่งชี้ให้เห็นว่า เวสเซ็กซ์ไม่ได้เป็นสถานที่ที่เดียว ที่ผลิตเอกสาร และวรรณกรรมภาษาอังกฤษ ซึ่งมีเมืองอื่น ๆ นอกเหนือจากเวสเซ็กซ์ ที่มีการขีดเขียนภาษาอังกฤษ แต่เขียนในสำเนียงของตนเอง จึงทำให้มีการเขียนการสะกดที่แตกต่างกัน เมื่อวันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ เมืองหรือแคว้นต่าง ๆ เช่น นอร์ทธัมเบรีย อีสต์แองกเลีย และลอนดอน ก็ค่อย ๆ กลายเป็นศูนย์กลางของการผลิตเอกสาร หรือวรรณกรรมภาษาอังกฤษ โดยมีรูปแบบการเขียนการสะกดที่แตกต่างกันไป