มาตราระหว่างประเทศว่าด้วยเหตุการณ์ทางนิวเคลียร์ (INES) เริ่มใช้ในปี พ.ศ. 2533[1] โดยสำนักงานพลังงานปรมาณูระหว่างประเทศ (IAEA) เพื่อที่จะช่วยให้การติดต่อสื่อสารข้อมูลสำคัญด้านความปลอดภัยเป็นไปได้อย่างรวดเร็วในกรณีที่เกิดอุบัติเหตุนิวเคลียร์มาตราดังกล่าวตั้งใจที่จะให้เป็นมาตราส่วนเชิงลอการิทึม คล้ายกับมาตราขนาดโมเมนต์ซึ่งใช้เพื่ออธิบายเปรียบเทียบขนาดความรุนแรงของแผ่นดินไหว แต่ละระดับที่เพิ่มขึ้นนั้นแสดงว่าอุบัติเหตุจะมีความรุนแรงมากขึ้นเป็นสิบเท่าของระดับที่น้อยกว่าหนึ่งระดับ เมื่อเปรียบเทียบกับแผ่นดินไหว ขณะที่ความรุนแรงของมันนั้นสามารถวัดค่าออกมาเป็นปริมาณได้ แต่ระดับของอุบัติภัยที่เกิดขึ้นจากน้ำมือมนุษย์นั้น อย่างเช่นอุบัติเหตุนิวเคลียร์ เป็นประเด็นที่จะต้องใช้การตีความมากกว่า และเนื่องจากความยากของการตีความ ระดับ INES ของอุบัติเหตุนั้นจึงถูกตีค่าออกมาหลังจากเกิดเหตุการณ์ขึ้น ดังนั้น มาตราดังกล่าวจึงมีความสามารุที่จำกัดมากในการสนับสนุนการช่วยเหลือหลังเกิดเหตุการณ์เนื่องจากมาตรา INES ไม่ได้รับการจัดโดยองค์กรกลาง อุบัติเหตุนิวเคลียร์ที่ได้รับความสนใจจากประชาชนบางครั้งจะถูกตีค่าโดยผู้ดำเนินงานของสถานที่ที่เกิดเหตุการณ์ โดยอดีตองค์การของประเทศ แต่ยังรวมถึงสถาบันทางวิทยาศาสตร์ องค์การระหว่างประเทศหรือผู้เชี่ยวชาญอื่นซึ่งอาจนำมาซึ่งความสับสนในความรุนแรงที่แท้จริงเกณฑ์และตัวบ่งชี้หลายอย่างถูกนิยามให้สอดคล้องกับรายงานเหตุการณ์นิวเคลียร์โดยองค์การทางการที่แตกต่างกัน มาตรา INES ถูกแบ่งออกเป็นเจ็ดระดับ สามระดับเป็นระดับ "เหตุ" และอีกสี่ระดับเป็นระดับ "อุบัติเหตุ" นอกจากนี้ยังมีระดับ 0 อีกด้วย