กองกำลังภาคพื้นดิน

กองกำลังภาคพื้นดินสหรัฐประกอบด้วย กองทัพที่ 10 บังคับบัญชาโดยพลโทไซมอน โบลิเวอร์ บักเนอร์ จูเนียร์ (Simon Bolivar Buckner, Jr.) มี 2 กองทัพน้อยภายใต้บังคับบัญชา คือ กองทัพน้อยสะเทินน้ำสะเทินบกที่ 3 ภายใต้การบังคับบัญชาของพลตรีรอย ไกเกอร์ (Roy Geiger) ประกอบด้วย กองพลนาวิกโยธินที่ 1 และกองพลนาวิกโยธินที่ 6 และกองทัพน้อยที่ 24 ภายใต้การบังคับบัญชาของพลตรี จอห์น อาร์. ฮอดจ์ (John R. Hodge) ประกอบด้วย กองพลทหาราบที่ 7 และกองพลทหาราบที่ 96 กองพลนาวิกโยธินที่ 2 เป็นกองกำลังลอยลำสำรอง กองทัพที่ 10 ยังกำกับดูแลกองพลที่ 27 ซึ่งทำหน้าที่เป็นกองกำลังรักษาการณ์ และกองพลทหารราบที่ 77 รวมทั้งสิ้น กองทัพที่ 10 มีกำลังพลเป็นทหาร 102,000 นายและนาวิกโยธิน 81,000 นาย

กองกำลังภาคพื้นดินของญี่ปุ่นในการทัพนี้ (กองกำลังป้องกันหลัก) ประกอบด้วย ทหารที่ยังแข็งแรง 67,000 นาย (ข้อมูบางแหล่งเป็น 77,000 นาย) จากกองทัพภาคที่ 32 และกองทหารของกองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่น (IJN) 9,000 นายจากฐานทัพเรือโอโรกุ (Oroku) (มีเพียงสองสามร้อยนายเท่านั้นที่ได้รับการฝึกและมีอุปกรณ์สำหรับการต่อสู้บนพื้นดิน) มีกองหนุนเป็นชาวรีวกีวที่เกณฑ์มาจำนวน 39,000 คน (ประกอบด้วย กองหนุนส่วนหลังที่เกณฑ์มาอย่างเร่งด่วนจำนวน 24,000 คน ซึ่งเรียกว่า Boeitai (โบเอไต) และกรรมกรอีก 15,000 คน) นอกจากนี้ยังมีองค์กรเด็กชายมัธยมต้นชั้นปีสุดท้าย "หน่วยอาสาสมัครเหล็กและเลือด (Iron and Blood Volunteer Units)" จำนวน 1,500 คน ปฏิบัติการอยู่ที่แนวหน้า ในขณะเดียวกัน มีการจัดตั้งนักเรียนฮิเมยูริ (Himeyuri Students) 600 คนเป็นหน่วยพยาบาล[6]

กองทัพที่ 32 ประกอบไปด้วยกองพลที่ 9 กองพลที่ 24 และกองพลที่ 62 และกองพลน้อยผสมอิสระที่ 44 กองพลที่ 9 ได้เคลื่อนพลไปยังเกาะไต้หวันก่อนการโจมตี ซึ่งเป็นผลของการเปลี่ยนแผนการป้องกันของญี่ปุ่น กองกำลังการป้องกันส่วนแรกทำหน้าที่ป้องการด้านใต้ นำโดยพลโทมิตสึรุ อูชิจิมะ (Mitsuru Ushijima) ผู้บัญชาการ พลโทอิซามุ โช (Isamu Chō) เสนาธิการ และพันเอกฮิโรมิจิ ยาฮาระ (Hiromichi Yahara) เสนาธิการปฏิบัติการ ยาฮาระเป็นที่ปรึกษายุทธวิธีรับ ขณะที่โชเป็นที่ปรึกษายุทธวิธีรุก กองกำลังตอนเหนือมีพันเอกทาเกฮิโดะ อูโดะ (Takehido Udo) เป็นผู้บังคับบัญชา กองทหารกองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่นนำโดยพลเรือตรีมิโนรุ โอตะ (Minoru Ota) ญี่ปุ่นคาดว่าสหรัฐจะยกพลขึ้นบก 6–10 กองพลและปะทะกับกองทหารรักษาการณ์ของญี่ปุ่นจำนวนสองกองพลครึ่ง เสนาธิการคำนวณว่าด้วยจำนวนและอาวุธที่ดีกว่าของสหรัฐในแต่ละกองพลจะทำให้สหรัฐมีอำนาจการยิงเหนือญี่ปุ่นห้าหรือหกเท่า และเพิ่มเติมด้วยอำนาจการยิงจากเรือจำนวนมากและอากาศยาน

กองกำลังภาคพื้นทะเล

กองทัพเรือสหรัฐ

กองกำลังส่วนมากเป็นเครื่องบินขับไล่โจมตีแบบอากาศสู่อากาศ และส่วนที่เหลือเป็นเครื่องบินดำทิ้งระเบิดและอากาศยานโจมตีภาคพื้นดินจากเรือบรรทุกอากาศยานของกองทัพเรือสหรัฐ ญี่ปุ่นได้ใช้กลยุทธ์ คามิกาเซะ ตั้งแต่ยุทธนาวีอ่าวเลย์เต แต่ในยุทธการโอกินาวะ เป็นครั้งแรกที่ยุทธวิธีนี้กลายเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญในการป้องกัน ระหว่างที่สหรัฐยกพลขึ้นบกเมื่อวัน 1 เมษายน ถึง 25 พฤษภาคม มีการพยายามโจมตีแบบ คามิกาเซะ ครั้งใหญ่ๆ ถึง 7 ครั้ง ซึ่งใช้เครื่องบินมากกว่า 1,500 เครื่อง กองทัพเรือสหรัฐประสบกับความสูญเสียด้วยวิธีนี้มากกว่าการสู้รบอื่นในสงคราม

เครือจักรภพอังกฤษ

แม้ว่ากองกำลังฝ่ายสัมพันธมิตรทางภาคพื้นจะประกอบด้วยหน่วยของสหรัฐอเมริกาทั้งหมด แต่กองกำลังทางทะเลยังประกอบด้วยกองทัพเรือแปซิฟิกของอังกฤษ (BPF; รู้จักกันในกองทัพเรือสหรัฐฯ ในฐานะหน่วยเฉพาะกิจ 57) ซึ่งมีกองกำลังราว ¼ ของกำลังทางอากาศในทะเลของกองทัพพันธมิตร (เครื่องบิน 450 เครื่อง) กองเรือประกอบไปด้วยเรือหลายลำ รวมถึง เรือรบ 50 ลำซึ่ง 17 ลำเป็นเรือบรรทุกอากาศยาน ซึ่งแต่ละลำได้หุ้มเกราะที่ดาดฟ้าเรือทำให้บรรทุกเครื่องบินได้น้อยลง ทั้งนี้เพื่อป้องกันการโจมตีคามิกาเซะ แม้ว่าเรือบรรทุกอากาศยานทั้งหมดจะถูกจัดหาโดยสหราชอาณาจักร แต่กลุ่มเรือนั้นเป็นกองเรือผสมของกองเรือเครือจักรภพอังกฤษ แคนาดา นิวซีแลนด์ และออสเตรเลีย ภารกิจของกองเรือคือต่อต้านสนามบินญี่ปุ่นในหมู่เกาะซากิชิมะ (Sakishima Islands) และยึดครองท้องฟ้าเพื่อป้องกันการโจมตี"คามิกาเซะ"ของญี่ปุ่น