ลัทธิเต๋า หรือ
ศาสนาเต๋า (
อักษรจีน: 道教 Dàojiao;
อังกฤษ: Taoism) เป็น
ปรัชญาและ
ศาสนาที่มีต้นกำเนิดใน
ประเทศจีน เน้นการใช้ชีวิตกลมกลืนกับ
เต๋า ซึ่งเป็นแนวคิดหลักในสำนักปรัชญาจีนส่วนใหญ่ แต่ในศาสนาเต๋า เต๋าหมายถึงต้นกำเนิด แบบแผน และสารัตถะของสรรพสิ่ง
[1][2] ไม่เน้นเรื่องพิธีกรรมซับซ้อนและระเบียบสังคมอย่าง
ลัทธิขงจื๊อ[1] แม้ลัทธิเต๋าในแต่ละนิกายจะมีคำสอนด้านจริยธรรมแตกต่างกัน แต่โดยทั่วไปเน้นหลักการเดียวกันคือ "
อู๋เว่ย" หรือ ความไร้เจตนา ความเป็นธรรมชาติ และความเรียบง่าย กับ
สมบัติสามประการ ได้แก่ 慈 ความเมตตา 儉 ความมัธยัสถ์ และ 不敢為天下先 ความอ่อนน้อมถ่อมตนศาสนาเต๋ากำเนิดขึ้นราวศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสต์ศักราช
[3] โดยรับแนวคิดทางจักรวาลวิทยาจากสำนักยินหยาง และแนวปฏิบัติตนให้สอดคล้องกับวัฏจักรของธรรมชาติตามคัมภีร์
อี้จิง ต่อมาใช้
เต้าเต๋อจิงของ
เล่าจื๊อและคัมภีร์
จวงจื๊อเป็นคัมภีร์หลักประจำศาสนา ถึงสมัย
ราชวงศ์ฮั่น ลัทธิเต๋าใน
จ๊กก๊กเริ่มมีองค์กรและพิธีกรรมเป็นระบบ
[4] จนถึงปัจจุบันศาสนาเต๋าแบ่งเป็น 2 นิกายหลักคือ
สำนักฉวนเจินและ
สำนักเจิ้งอี หลังสมัยของเล่าจื๊อและจวงจื๊อ มีการจัดสารบบวรรณกรรมศาสนาเต๋าต่าง ๆ จนได้เป็นคัมภีร์
เต้าจั้งและพิมพ์เผยแพร่ตามรับสั่งของ
จักรพรรดิจีน และเป็นศาสนาประจำชาติจีนมาตลอดจนหลังคริสต์ศตวรรษที่ 17 จึงไม่ได้อยู่ในอุปถัมภ์ของราชสำนักปัจจุบัน ศาสนาเต๋าเป็นหนึ่งในห้าศาสนาที่ได้รับการรับรองอย่างเป็นทางการใน
ประเทศจีนและ
ประเทศไต้หวัน แม้ศาสนานี้จะไม่แพร่หลายนอกประเทศจีนนัก
[5] แต่ก็พบว่ามีศาสนิกชนจำนวนหนึ่งใน
ฮ่องกง มาเก๊า และ
เอเชียตะวันออกเฉียงใต้