สิงโตบาร์บารี หรือ
สิงโตแอตลาส หรือ
สิงโตนูเบียน (
อังกฤษ: Barbary lion; Atlas lion; Nubian lion) มี
ชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Panthera leo leo เป็น
สิงโตชนิดย่อยชนิดหนึ่ง ที่เชื่อว่าได้
สูญพันธุ์ไปแล้ว สิงโตบาร์บารีเป็นสิงโตที่มีขนาดใหญ่ มีจุดเด่นคือ ตัวผู้มีแผงขนคอที่มีสีดำมากกว่าสิงโตสายพันธุ์อื่น ๆ และมีน้ำหนักตัวมากที่สุดในบรรดาสิงโตด้วยกัน โดยเพศผู้มีน้ำหนักตัว 200- 295 กิโลกรัม เพศเมียมีน้ำหนักตัว 120- 180 กิโลกรัม อย่างไรก็ตามมีผู้เชี่ยวชาญบางท่านกล่าวว่าการคาดคะเนน้ำหนักดูเกินความจริงไปมาก เดิมสิงโตชนิดย่อยนี้พบแพร่กระจายตามแนว
เทือกเขาแอตลาสใน
แอฟริกาเหนือ ไปจนถึงภูมิภาค
ตะวันออกกลางใน
ทวีปเอเชีย ได้มีการจับสิงโตชนิดนี้เป็นจำนวนมากเพื่อใช้ในการต่อสู้ใน
ยุคโรมันสิงโตบาร์บารีในธรรมชาติตัวสุดท้ายถูกล่าเมื่อปี
ค.ศ. 1922 ในบริเวณเทือกเขาแอตลาส ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 19 และต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 ได้มีการเลี้ยงสิงโตสายพันธุ์นี้อยู่
โรงแรม หรือคณะ
ละครสัตว์หลายแห่งใน
ทวีปยุโรป ในช่วง
ยุคกลางมีการเลี้ยงสิงโตบาร์บารี่ในบริเวณ
หอคอยลอนดอน ในปี
ค.ศ. 1835 ได้มีการย้ายสิงโตออกจากหอคอยลอนดอนไปยัง
สวนสัตว์ลอนดอน โดยสิงโตบาร์บารี่ตัวที่มีชื่อเสียงที่สุด ชื่อ สุลต่าน ซึ่งอาศัยอยู่ในสวนสัตว์ลอนดอนในปี
ค.ศ. 1896ปัจจุบัน สิงโตกลุ่มที่คาดว่าน่าจะสืบเชื้อสายมาจากสิงโตบาร์บารี่มากที่สุดคือกลุ่มของสิงโตที่สวนสัตว์ใน
โมร็อคโค แอฟริกาเหนือ ซึ่งระบุว่าได้มาจากเทือกเขาแอตลาส และมีการทำประวัติไว้ทุกตัว ตลอดระยะเวลาหลายปี แต่จากผลตรวจ
ดีเอ็นเอ โดย ดร.โนะบุยุกิ ยะมะกุชิ แห่ง
มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด ซึ่งนำตัวอย่างซากของสิงโตที่คาดว่าจะเป็นสิงโตบาร์บารี่จากหลายพิพิธภัณฑ์มาตรวจสอบ เทียบกับสิงโตที่คาดว่าจะเป็นสิงโตบาร์บารี่ ในสวนสัตว์หลายแห่งในทวีปยุโรป รวมทั้งสิงโตในสวนสัตว์โมรอคโคบางตัว พบว่าไม่ได้มีสิงโตตัวใดเป็น สิงโตบาร์บารี่ อย่างไรก็ตามการศึกษาครั้งนี้ไม่ได้ศึกษาถึงกลุ่มประชากรของสิงโตที่มีที่มาจากหอคอยลอนดอนในสวนสัตว์ลอนดอน
[1]ในปี
ค.ศ. 2008 มีการศึกษาพบว่าสิงโตในโมร็อคโค มี mitochondrial haplotypes (H5 และ H6) เหมือนกับสิงโตในแอฟริกากลาง และยังพบว่า mitochondrial haplotypes (H7 และ H8) พบได้ใน
สิงโตอินเดีย อาจกล่าวได้ว่าสิงโตเริ่มแพร่กระจายจาก
แอฟริกาตะวันออกสู่พื้นที่อื่น ๆ และเข้าสู่ทวีปเอเชียในภายหลัง