เมนูนำทาง
สโมสรฟุตบอลแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด
บทความนี้ใช้ระบบคริสต์ศักราช เพราะอ้างอิงคริสต์ศักราชและคริสต์ศตวรรษ หรืออย่างใดอย่างหนึ่ง |
แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเดิมใช้ชื่อว่า สโมสรฟุตบอลนิวตันฮีตแอลวายอาร์ ก่อตั้งขึ้นเมื่อปี ค.ศ. 1878 โดยพนักงานแผนกขนส่งและเกวียนของสถานีรถไฟแลงคาเชียร์และยอร์กเชียร์ ที่สถานีในนิวตันฮีต[14] เป็นการตั้งทีมขึ้นเพื่อเล่นกับแผนกอื่น ๆ และ บริษัทการรถไฟ แต่เมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน ค.ศ. 1880 พวกเขาแข่งขันกันในนัดแรกที่มีการบันทึกไว้ โดยใส่เสื้อสีประจำบริษัท – เขียนและทอง – พวกเขาบุกพ่ายทีมสำรองของโบลตันวอนเดอเรอส์ ด้วยคะแนน 6–0[15] โดยปี ค.ศ. 1888 สโมสรได้กลายเป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งของเดอะคอมบิเนชัน ลีกฟุตบอลระดับภูมิภาค หลังจากการสลายตัวของลีกเพียงฤดูกาลเดียวนิวตันฮีทเข้าร่วมการจัดตั้ง ฟุตบอลอัลไลแอนซ์ ซึ่งดำเนินมาสามฤดูกาลก่อนที่จะถูกรวมเข้ากับฟุตบอลลีก ส่งผลให้สโมสรเริ่มฤดูกาล 1892–93 ในเฟิสต์ดิวิชัน ตามมาด้วยการแยกตัวเป็นอิสระจากบริษัทการรถไฟและนำชื่อ "แอลวายอาร์" ออก[14] หลังผ่านไปสองฤดูกาล สโมสรตกชั้นสู่เซคันด์ดิวิชัน[14]
ทีมแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดในฤดูกาล 1905–06 ซึ่งพวกเขาจบอันดับด้วยตำแหน่งรองชนะเลิศในเซคันด์ดิวิชันในเดือนมกราคม ค.ศ. 1902 สโมสรติดหนี้เป็นจำนวน 2,670 ปอนด์ หรือเท่ากับ 280,000 ปอนด์ในปี ค.ศ. 2019 จนมีคำสั่งให้เลิกกิจการ[16] กัปตันทีม แฮร์รี สแตฟเฟิร์ด จึงไปพบกับนักธุรกิจสี่คน รวมถึงจอห์น เฮนรี เดวีส์ (ซึ่งต่อมากลายเป็นประธานสโมสร) แต่ละคนยินดีที่จะลงทุน 500 ปอนด์เพื่อแลกกับผลประโยชน์โดยตรงในการบริหารสโมสร พร้อมทั้งเปลี่ยนชื่อสโมสรในภายหลัง[17] ทำให้เมื่อวันที่ 24 เมษายน ค.ศ. 1920 แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดถือกำเนิดขึ้นมาอย่างเป็นทางการ[18][nb 1] ภายใต้การเป็นผู้จัดการทีมในปี ค.ศ. 1903 ของเออร์เนสต์ มังแนล ทีมจบอันดับด้วยตำแหน่งรองชนะเลิศในเซคันด์ดิวิชันได้ในปี ค.ศ. 1906 และได้เลื่อนชั้นสู่เฟิสต์ดิวิชัน ซึ่งพวกเขาชนะเลิศและได้แชมป์ลีกสมัยแรกของสโมสรในปี ค.ศ. 1908 และเริ่มต้นฤดูกาลต่อมาด้วยแชมป์แชริตีชีลด์สมัยแรกของสโมสร[19] และจบฤดูกาลด้วยการเป็นแชมป์เอฟเอคัพสมัยแรกของสโมสรเช่นเดียวกัน ต่อมาแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดได้แชมป์เฟิสต์ดิวิชันสมัยที่สองได้ในปี ค.ศ. 1991 แต่เมื่อฤดูกาลต่อมาได้สิ้นสุดลง มังแนลออกจากสโมสร และเข้าร่วมแมนเชสเตอร์ซิตีแทน[20]
ในปี ค.ศ. 1993 สามปีหลังการเริ่มต้นใหม่ของฟุตบอลหลังสงครามโลกครั้งที่หนึ่งจบลง สโมสรตกชั้นสู่เซคันด์ดิวิชัน และได้เลื่อนชั้นอีกทีในปี ค.ศ. 1925 จากนั้นตกชั้นอีกครั้งหนึ่งในปี ค.ศ. 1931 สโมสรจึงกลายเป็นโยโย่คลับ และจบด้วยอันดับที่ 20 ในเซคันด์ดิวิชันปี ค.ศ. 1934 ซึ่งเป็นอันดับที่ต่ำสุดในตลอดกาล หลังจากการเสียชีวิตของจอห์น เฮนรี เดวีส์ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1927 สถานะการเงินของสโมสรแย่ลงจนดูเหมือนแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดอาจล้มละลายหากไม่ได้ เจมส์ ดับเบิลยู. กิบสัน ลงทุน 2,000 ปอนด์และเข้าควบคุมกิจการสโมสรในเดือน ธันวาคม ค.ศ. 1931[21]ในฤดูกาล 1938–39 ปีสุดท้ายของฟุตบอลก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง สโมสรจบอันดับที่ 14 ในเฟิสต์ดิวิชัน[21]
ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1945 การกลับมาแข่งฟุตบอลอีกครั้งกำลังจะเกิดขึ้นจนนำไปสู่การแต่งตั้งแมตต์ บัสบี เป็นผู้จัดการทีม ผู้ปฏิวัติสโมสรครั้งใหญ่ทั้งการเลือกตัว ซื้อขายนักเตะ และการฝึกซ้อม[22] บัสบีนำทีมจบอันดับสองในลีก ปี ค.ศ. 1947, 1948 และ 1949 และชนะเลิศเอฟเอคัพในปี ค.ศ. 1948 ปี ค.ศ. 1952 สโมสรชนะเลิศในเฟิสต์ลีกดิวิชันได้ครั้งแรกในรอบ 41 ปี[23]ด้วยนักเตะอายุเฉลี่ยแค่ 22 ปี และสามารถครองแชมป์ได้ติดต่อกันในปี ค.ศ. 1956 และ 1957 สื่อมวลชนได้ขนานนามทีมว่า "เดอะบัสบีเบปส์"[24] ในปี ค.ศ. 1957 แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเป็นสโมสรแรกของอังกฤษที่สามารถคว้าแชมป์ยูโรเปียนคัพได้ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าปีนั้นเชลซี มีโอกาสก่อนจากการเข้าชิงเมื่อฤดูกาลที่แล้ว[25] ซึ่งพวกเขาพ่ายให้กับเรอัลมาดริด ทีมที่สามารถเอาชนะอันเดอร์เลคต์ แชมป์ลีกของเบลเยียมได้ด้วยคะแนน ซึ่งเป็นสถิติสูงสุดในการชนะคู่แข่งของสโมสร[26]
แผ่นหินสลักเพื่อเป็นเกียรติให้กับนักเตะที่เสียชีวิตจากเหตุการณ์เครื่องบินตกที่มิวนิกฤดูกาลถัดมา ระหว่างการเดินทางกลับจากการแข่งขันรายการยูโรเปียนคัพที่เอาชนะเรดสตาร์ เบลเกรด เครื่องบินโดยสารที่มีนักเตะแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด หน้าที่ และนักข่าว ได้เกิดอุบัติเหตุระหว่างแวะเติมเชื้อเพลิงที่มิวนิก ประเทศเยอรมนี จนเกิดภัยพิบัติทางอากาศมิวนิก เมื่อวันที่ 6 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1958 ได้คร่าชีวิตผู้โดยสารทั้งหมด 23 คน โดยมีนักเตะของแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดแปดคน ได้แก่ เจฟฟ์ เบนต์, โรเจอร์ ไบร์น, เอ็ดดี โคลแมน, ดังคัน เอดเวิดส์, มาร์ก โจนส์, เดวิด เพ็กก์, ทอมมี เทย์เลอร์ และ บิลลี วีลัน และบาดเจ็บอีกจำนวนมาก[27][28]
แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด (ค.ศ. 1963)ช่วงระยะเวลาที่บัสบีกำลังรักษาตัวอยู่ จิมมี เมอร์ฟี ผู้ช่วยผู้จัดการทีม รับหน้าที่คุมทีมแทนชั่วคราว และสามารถพาทีมเข้าสู่เอฟเอคัพรอบชิงชนะเลิศ แม้พวกเขาต้องพ่ายให้กับโบลตันวอนเดอเรอส์ ในช่วงเหตุการณ์ร้ายแรงนี้เอง ทางยูฟ่าได้เชิญให้สโมสรเข้าร่วมการแข่งขันยูโรเปียนคัพ ฤดูกาล 1958–59 พร้อมกับวุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์ แชมป์ลีกสูงสุดในเวลานั้น แม้ว่าทางเอฟเอ จะไม่เห็นด้วยในการเข้าแข่งขันในครั้งนี้เพราะไม่ผ่านเงื่อนไขในการเข้าแข่งขัน[29][30] บัสบี้สร้างทีมขึ้นมาใหม่ในปี ค.ศ. 1960 โดยการซื้อผู้เล่นอย่าง เดนิส ลอว์ และแพต เครแรนด์ รวมทั้งผู้เล่นดาวรุ่งอย่าง จอร์จ เบสต์ จนสามารถพาคว้าแชมป์เอฟเอคัพ ได้ในปี ค.ศ. 1963 ฤดูกาลถัดมาพวกเขาจบอันดับที่สองในลีก จากนั้นชนะเลิศในลีกปี ค.ศ. 1965 และ ค.ศ. 1967 โดยในปี ค.ศ. 1968 แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดกลายเป็นสโมสรอังกฤษทีมแรก (และทีมที่สองของบริติช) ที่คว้าแชมป์ยูโรเปียนคัพหลังจากเอาชนะไบฟีกา ด้วยคะแนน 4–1 ในนัดชิงชนะเลิศ[31] สามนักเตะของทีมยังได้รับเลือกให้เป็นผู้เล่นแห่งปีของยุโรป อันประกอบด้วย บ็อบบี ชาร์ลตัน, เดนิส ลอว์ และ จอร์จ เบสต์[32] พวกเขาได้เป็นตัวแทนสโมสรจากยุโรปในการแข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์สโมสรยุโรปและอเมริกาใต้ 1968พบกับเอสตูเดียนเตส แต่ต้องพ่ายเลกแรกในบัวโนสไอเรส ก่อนที่จะเอาเสมอด้วยคะแนน 1–1 ที่โอล์ดแทรฟฟอร์ดได้ในสามสัปดาห์ต่อมา บัสบีลาออกจากผู้จัดการทีมในปี ค.ศ. 1969 และถูกแทนที่โดยผู้ฝึกสอนทีมสำรอง วิล์ฟ์ แมคควินเนสส์ ซึ่งเขายังเป็นอดีตนักเตะของสโมสรด้วย[33]
หลังจากจบอันดับที่แปดในฤดูกาล 1969–70 และออกสตาร์ทได้ย่ำแย่ในฤดูกาล 1970–71 บัสบีถูกดึงตัวกลับมารับงานคุมทีมอีกครั้ง และแม็กกินเนสส์ก็กลับไปคุมทีมสำรองอีกครั้ง ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1971 แฟรงก์ โอแฟร์เรลล์ ได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้จัดการทีม แต่อยู่ได้เพียง 18 เดือน ก็ถูกแทนที่โดยทอมมี ดอเชอร์ตี ในเดือนธันวาคม ค.ศ.1972[35] ดอเชอร์ตีช่วยให้แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดรอดพ้นจากการตกชั้นได้ในฤดูกาลนั้น ซึ่งมีเพียงแค่ปี ค.ศ. 1974 เท่านั้นที่ทีมตกชั้นไป โดยสามประสานก็ได้ย้ายออกจากทีมไปทั้งเบสต์, ลอว์ และชาร์ลตัน[31] ภายในปีเดียวพวกเขาก็ได้เลื่อนชั้นกลับมาสู่ลีกสูงสุดอีกครั้ง รวมถึงยังสามารถเข้ารอบชิงชนะเลิศเอฟเอคัพในปี ค.ศ. 1976 แต่ก็พ่ายกับเซาแทมป์ตัน พวกเขายังได้เข้าชิงอีกครั้งในปี ค.ศ. 1997 และคว้าแชมป์ได้ด้วยการเอาชนะ ลิเวอร์พูล ด้วยคะแนน 2–1 หลังจากนั้นไม่นานดอเชอร์ตีถูกไล่ออกจากตำแหน่ง หลังมีการเปิดเผยข่าวเชิงชู้สาวกับภรรยาของนักกายภาพสโมสร[33][36]
เดฟ เซ็กตัน เข้าคุมทีมแทนดอเชอร์ตีในช่วงฤดูร้อนปี ค.ศ.1977 รวมถึงการเซ็นสัญญานักเตะ ได้แก่ โจ จอร์แดน, กอร์ดอน แม็กควีน, แกรี เบลีย์, และ เรย์ วิลกินส์ อย่างไรก็ดีทีมก็ไม่สามารถประสบความสำเร็จจากการเปลี่ยนแปลงทีมในครั้งนี้ พวกเขาจบอันดับสองในฤดูกาล 1979–80 และพ่ายให้กับอาร์เซนอลในเอฟเอคัพ รอบชิงชนะเลิศ 1979 เซ็กตันถูกไล่ออกในปี ค.ศ. 1981 แม้ว่าการคุมทีมเจ็ดนัดสุดท้ายของฤดูกาล ทีมจะเก็บชัยชนะรวดทุกนัดก็ตาม[37] จากนั้นเขาถูกแทนที่โดยรอน แอตกินสัน ผู้ซึ่งทำลายสถิติการซื้อตัวผู้เล่นในอังกฤษด้วยการเซ็นสัญญากับไบรอัน ร็อบสันจากเวสต์บรอมมิชอัลเบียน ภายใต้การคุมทีมของแอตกินสัน แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดสามารถคว้าแชมป์ฟุตบอลเอฟเอคัพ ได้ติดต่อกันสองปี คือปี ค.ศ. 1983 และ 1985 ในฤดูกาล1985–86 หลังจากชนะ 13 เสมอ 2 ในช่วงออกสตาร์ท 15 เกมแรก ทีมมีหวังใกล้เคียงที่จะชนะเลิศในลีกอีกครั้ง แต่ท้ายสุดต้องจบเพียงอันดับสี่เท่านั้น ฤดูกาลถัดมาสโมสรอยู่ในอันดับที่สุ่มเสี่ยงต่อการตกชั้นอย่างมาก จนแอตกินสันถูกปลดออกจากตำแหน่งในเดือนพฤศจิกายน[38]
อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน และผู้ช่วยของเขา อาร์ชี น็อกซ์ จากแอเบอร์ดีน เข้ารับหน้าที่เป็นผู้จัดการทีมในวันเดียวกันกับที่แอตกินสันถูกเลิกจ้าง[39] และพาสโมสรจบอันดับที่ 11 ในลีก[40] แม้ในฤดูกาล 1987–88 แต่ในฤดูกาลต่อมาสโมสรกลับจบอันดับที่ 11 เหมือนเดิม[41] มีรายงานว่าเขาจะถูกไล่ออก แต่ชัยชนะในการแข่งขันเอฟเอคัพ รอบชิงชนะเลิศ 1990 กับคริสตัลพาเลซ รอบรีเพลย์ (หลังจบด้วยการเสมอ 3–3) ช่วยให้เฟอร์กูสันได้อยู่ต่อ[42][43] ฤดูกาลต่อมา แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดสามารถคว้าแชมป์ยูฟ่าคัพวินเนอร์สคัพเป็นสมัยและ และเข้าแข่งขันในยูฟ่าซูเปอร์คัพ 1991 เอาชนะเรดสตาร์ เบลเกรด แชมป์ยูโรเปียนคัพ ด้วยคะแนน 1–0 ในรอบชิงชนะเลิศที่จัดขึ้นที่โอลด์แทรฟฟอร์ด และได้แชมป์ลีกคัพสมัยที่สองติดต่อกันในปี ค.ศ. 1992 ซึ่งทีมเอาชนะน็อตติงแฮมฟอเรสต์ด้วยคะแนน 1-0 ที่สนามกีฬาเวมบลีย์[38] ในปี ค.ศ. 1993 สโมสรสามารถคว้าแชมป์ลีกครั้งแรกนับแต่ตั้งปี ค.ศ. 1967 ได้สำเร็จ และในปีต่อมา เป็นครั้งแรกตั้งแต่ปี ค.ศ. 1957 ที่สามารถคว้าแชมป์ได้สองสมัยติดต่อกันรวมไปถึงเอฟเอคัพ ซึ่งนับว่าเป็น "ดับเบิลแชมป์" ครั้งแรกที่สามารถทำได้ในประวัติศาสตร์สโมสร[38] แมนเชสเตอรืยูไนเต็ดเป็นสโมสรแรกที่สามารถทำดับเบิลได้สองครั้งหลังจากที่พวกเขาชนะการแข่งขันทั้งสองรายการในฤดูกาล 1995–96,[44] ก่อนที่จะรักษาตำแหน่งแชมป์อีกครั้งในฤดูกาล 1996–97[45]
ไรอัน กิกส์ นักเตะที่ลงเล่นมากที่สุดในประวัติศาสตร์ฟุตบอลอังกฤษ[46]ในฤดูกาล 1998–99 แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเป็นสโมสรแรกที่ได้แชมป์พรีเมียร์ลีก, เอฟเอคัพ และยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก หรือ "เดอะเทรเบิล" ได้ในฤดูกาลเดียวกัน[47]ในยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก นัดชิงชนะเลิศ 1999 แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดตามอยู่ 1–0 เมื่อเข้าสู่ช่วงทดเวลาบาดเจ็บ เท็ดดี เชอริงงัม และอูเลอ กึนนาร์ ซูลชาร์ ยิงประตูได้ในท้ายเกม เอาชนะบาเยิร์นมิวนิกได้อย่างปาฏิหาริย์ ซึ่งถือว่าเป็นหนึ่งในการกลับมาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล[48] อีกทั้งยังได้แชมป์ฟุตบอลชิงแชมป์สโมสรยุโรปและอเมริกาใต้ หลังเอาชนะPalmeirasด้วยคะแนน 1–0 ที่โตเกียว[49] จากนั้นเฟอร์กูสันได้รับยศอัศวินจากการทำคุณประโยชน์ให้กับฟุตบอล[50]
แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดชนะในลีกอีกครั้งในฤดูกาล 1999–2000 และฤดูกาล 2000–01 ทีมจบอันดับที่สามในฤดูกาล 2001–02 ก่อนที่จะกลับมาได้แชมป์อีกครั้งในฤดูกาล 2002–03[51] พวกเขาคว้าแชมป์เอฟเอคัพ ฤดูกาล 2003–04 โดยชนะมิลล์วอลล์ ด้วยคะแนน 3–0 ในรอบชิงชนะเลิศที่จัดที่มิลเลนเนียมสเตเดียม ในคาร์ดิฟฟ์ เป็นสมัยที่ 11[52] ในฤดูกาล2005–06 แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดไม่สามารถผ่านเข้าสู่รอบแพ้คัดออกในยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกเป็นครั้งแรกในรอบกว่าทศวรรษ[53] แต่สามารถกลับมาด้วยการจบอันดับที่สองในลีกและเอาชนะวีแกนแอทเลติก ได้ในฟุตบอลลีกคัพ รอบชิงชนะเลิศ 2006 สโมสรสามารถคว้าแชมป์ได้ในฤดูกาล 2006–07 ก่อนที่จะได้ยูโรเปียนดับเบิล ในฤดูกาล 2007–08 ด้วยการดวลจุดโทษเอาชนะเชลซีด้วยคะแนน 6–5 ในยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก นัดชิงชนะเลิศ 2008 ในมอสโกว พร้อมกับแชมป์ลีกอังกฤษสมัยที่ 17 โดยไรอัน กิกส์ ลงเล่นเป็นนัดที่ 759 ให้กับสโมสร ทำลายสถิติสโมสรเดิมที่เคยทำไว้โดยบ็อบบี ชาร์ลตัน[54]ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2008 สโมสรคว้าแชมป์ฟุตบอลชิงแชมป์สโมสรโลก 2008 ตามด้วยฟุตบอลลีกคัพ ฤดูกาล 2008–09 และแชมป์พรีเมียร์ลีกสมัยที่สามติดต่อกัน[55][56] ในช่วงฤดูร้อน คริสเตียโน โรนัลโด ถูกขายให้กับเรอัลมาดริดด้วยค่าตัวสถิติโลก 80 ล้านปอนด์[57] ในปี ค.ศ. 2010 แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเอาชนะแอสตันวิลลาในลีพคัพที่เวมบลีย์ด้วยคะแนน 2–1 นับเป็นความสำเร็จครั้งแรกในการป้องกันแชมป์ฟุตบอลถ้วย[58]
หลังจากจบอันดับที่สองรองจากเชลซีในฤดูกาล 2009–10 แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดสามารถกลับมาคว้าแชมป์สมัยที่ 19 ได้ในฤดูกาล 2010–11 จากการไปเยือนและเสมอกับแบล็กเบิร์นโรเวอส์ด้วยคะแนน 1–1 เมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม ค.ศ. 2011[59] จากนั้นคว้าแชมป์สมัยที่ 20 ได้ในฤดูกาล 2012–13 จากการเปิดบ้านเอาชนะแอสตันวิลลาด้วยคะแนน 3–0 เมื่อวันที่ 22 เมษายน ค.ศ. 2013[60]
เมื่อวันที่ 8 พฤษภาคม ค.ศ. 2013 เฟอร์กูสันประกาศว่าเขาจะเกษียณในฐานะผู้จัดการทีมหลังจบฤดูกาล แต่ยังคงเป็นผู้อำนวยการและทูตของสโมสร[61][62] จากนั้นสโมสรได้ประกาศในวันต่อมาว่า เดวิด มอยส์ ผู้จัดการทีมของเอฟเวอร์ตัน จะรับหน้าที่ต่อจากเขาตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม ด้วยระยะสัญญาหกปี[63][64][65] จากนั้นไรอัน กิกส์ รับหน้าที่เป็นผู้เล่น-ผู้จัดการทีมชั่วคราวใน 10 เดือนต่อมา หลังจากที่มอยส์ถูกไล่ออก เมื่อวันที่ 22 เมษายน ค.ศ. 2014 จากผลงานที่ย่ำแย่โดยสโมสรไม่สามารถป้องกันแชมป์ลีกและไม่สามารถผ่านเข้าสู่ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกได้เป็นครั้งแรก นับตั้งแต่ฤดูกาล 1995–96[66] ทั้งยังไม่สามารถผ่านเข้าสู่ยูโรปาลีก นั่นหมายความว่าเป็นครั้งแรกที่แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดไม่ผ่านเข้าร่วมการแข่งขันยุโรปนับตั้งแต่ปี ค.ศ. 1990[67] เมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม ค.ศ. 2014 ได้รับการยืนยันว่าลูวี ฟัน คาล จะเข้ารับหน้าที่เป็นผู้จัดการทีมแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดแทนมอยส์ ด้วยระยะสัญญาสามปี โดยมีกิกส์เป็นผู้ช่วย[68] มัลคอล เกลเซอร์ ผู้เป็นเจ้าของสโมสรได้เสียชีวิตลงเมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม ค.ศ. 2014[69]
แม้ว่าฤดูกาลแรกของฟัน คาล จะสามารถพาแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดผ่านเข้าสู่ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกอีกครั้ง และจบอันดับในลีกที่สี่ในลีก แต่ในฤดูกาลที่สองแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดตกรอบในรอบแบ่งกลุ่ม[70] อีกทั้งยังไม่สามารถอยู่ในพื้นที่ของการคว้าแชมป์ลีกสามฤดูกาลติดต่อกัน โดยจบอันดับที่ห้า อย่างไรก็ตามในฤดูกาลเดียวกัน แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดคว้าแชมป์เอฟเอคัพ เป็นสมัยที่ 12 นับตั้งแต่ปี ค.ศ. 2013[71] แม้จะมีชัยชนะนี้ แต่ฟัน คาลก็ถูกไล่ออกจากผู้จัดการทีมเพียงสองวันต่อมา[72] โดยโชเซ มูรีนโย เข้ารับตำแหน่งแทนเมื่อวันที่ 27 ด้วยระยะสัญญาสามปี[73] ในฤดูกาลนั้น แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดจบอันดับที่หกพร้อมกับคว้าแชมป์อีเอฟแอลคัพ เป็นสมัยที่ห้า และยูฟ่ายูโรปาลีก เป็นสมัยแรก เช่นเดียวกับเอฟเอคอมมิวนิตีชีลด์ สมัยที่ 21 ในการแข่งขันนัดแรกของมูรีนโย[74] แม้จะไม่สามารถจบในสี่อันดับแรก แต่ยูไนเต็ดยังคงผ่านเข้าสู่แชมเปียนส์ลีกได้ จากการเป็นผู้ชนะยูโรปาลีก เวย์น รูนีย์ ยิงประตูที่ 250 ให้กับยูไนเต็ด ซึ่งเหนือกว่าเซอร์ บ็อบบี ชาร์ลตัน ที่ทำประตูให้กับสโมสรได้สูงสุดตลอดกาล ก่อนที่จะออกจากทีมหลังจบฤดูกาลและย้ายกลับไปยังเอฟเวอร์ตัน มูรีนโยถูกไล่ออกเมื่อวันที่ 18 ธันวาคม ค.ศ. 2018 โดยขณะนั้นยูไนเต็ดอยู่อันดับที่หก ตามหลังจ่าฝูงอย่างลิเวอร์พูล 19 คะแนน และอยู่นอกพื้นที่แชมป์เปียนส์ลีก 11 คะแนน[75] จากนั้นอูเลอ กึนนาร์ ซูลชาร์ อดีตนักเตะของยูไนเต็ดและผู้จัดการทีมของม็อลเดอ เข้ารับตำแหน่งรักษาการผู้จัดการทีมในวันต่อมา[76] หลังจากชนะ 14 นัดในการแข่งขัน 19 นัด เมื่อวันที่ 28 มีนาคม ค.ศ. 2019 ซูลชาร์ได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้จัดการทีมถาวรด้วยระยะสัญญาสามปี[77]
เมนูนำทาง
สโมสรฟุตบอลแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดใกล้เคียง
แหล่งที่มา
WikiPedia: สโมสรฟุตบอลแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด