การเคลื่อนไหวของพวกฮิปปี้ในสหรัฐอเมริกาเกิดจากการรวมกลุ่มประท้วงจากพวกเยาวชนที่ต้องการออกมาเรียกร้องสันติภาพ จากสงครามเวียดนาม และ ต่อต้านระบบทุนนิยม โดยส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นผิวขาว และ หนุ่มสาว วัยประมาณ 15ปี ถึง 25ปี ซึ่งพวกฮิปปี้ได้สืบทอดแนวคิดความแปลกแยกทางวัฒนธรรมมาจากพวก โบฮีเมียน (Bohemians) และ บีตนิก (Beatniks) ในช่วงปลายของยุค 50s โดยได้รับอิทธิพลมาจากกลุ่มนักเขียนในอเมริกาที่เรียกตัวเองว่า “Beat Generation”  โดยนักเขียนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มนักเขียนที่เกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์สงครามโลกครั้งที่สอง มีวิถีชีวิตที่ต้องการแสวงหาตัวตน ใช้ชีวิตอยู่กับการทดลองเสพยาเสพติด มีเพศสัมพันธุ์แบบเสรีไม่ยึดติดกับกรอบของประเพณีใด ๆ ให้ความสนใจในหลักศาสนาของโลกตะวันออก ปฏิเสธวัตถุนิยม และ หลงไหลในวิธีการแสดงออกถึงตัวตนในสังคมอย่างโลดโผนโดยการใช้ชีวิตแบบนอกกรอบจากประเพณี หรือ ค่านิยมต่าง ๆ ในสังคม โดยนักเขียนกลุ่มนี้มีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งต่อแวดวงวรรณกรรมในสหรัฐอเมริกาในยุคนั้น อัลเลน กินสเบิร์ก วิลเลียม เอส. เบอร์โรห์ (Allen Ginsberg) และ แจ็ก เครูแอก (Jack Kerouac) เป็นนักเขียนคนสำคัญของ Beat Generation ต่อมาได้กลายเป็นกลุ่ม บีตนิก (Beatniks) ซึ่งนักเขียนทั้งสองคนนี้มีอิทธิพลอย่างมากต่อหลักโครงสร้างทางความคิดของพวกฮิปปี้ เพราะ เขาทั้งสองเปรียบเสมือนผู้ริเริ่มอุดมการณ์ในการเคลื่อนไหวทางวัฒนธรรมของพวกฮิปปี้           

ในปี 1965 ฮิปปี้ได้กลายเป็นกลุ่มสังคมที่ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากในสหรัฐอเมริกา และ การเคลื่อนไหวของวัฒนธรรมฮิปปี้ก็ได้แพร่ขยายไปสู่ประเทศอื่น ๆ ในที่สุด โดยเริ่มจาก สหราชอาณาจักร และยุโรป ไปจนถึงออสเตรเลีย แคนนาดา นิวซีแลนด์ ญี่ปุ่น เม็กซิโก และ บราซิล  วัฒนธรรมฮิปปี้ได้ถูกแพร่กระจายไปทั่วโลกโดยใช้การผสมผสานของดนตรีแนวร็อค (Rock) บลูส์ (Blues) และ แนวไซเคเดลิกร็อค (psychedelic rock) เป็นตัวเล่าเรื่อง นอกจากดนตรีก็จะพบเห็นได้จากวรรณกรรม ศิลปะ การแสดงละคร แฟชั่นการแต่งกาย ภาพยนตร์ โปสเตอร์ โฆษณาคอนเสิร์ตร็อค และ ปกอัลบั้ม และ ในปี 1968 มีผู้คนที่เรียกตัวเองว่าเป็นพวกฮิปปี้ประมาณ 0.2% ของประชากรทั้งหมดในสหรัฐอเมริกา และ ลดลงเรื่อย ๆ ในช่วงกลางของยุค 70s