เครื่องหมายทางทะเล (อังกฤษ: Sea mark, Seamark) และ เครื่องหมายเดินเรือ (อังกฤษ: Navigation mark) เป็นรูปแบบหนึ่งของเครื่องหมายทางเรือและการนำร่องที่ระบุตำแหน่งโดยประมาณของร่องน้ำทางทะเล ตำแหน่งของสิ่งอันตราย หรือเขตการปกครอง เพื่อให้เรือและเครื่องบินทะเลสามารถเดินเรือได้อย่างปลอดภัยเครื่องหมายทางทะเลประกอบด้วยกัน 3 ประเภทด้วยกันคือ กระโจม (Beacon) ทั้งที่ยึดติดกับก้นทะเลหรือบนฝั่ง, ทุ่น (Buoy) ประกอบด้วยวัตถุลอยน้ำที่มักจะทอดสมออยู่ในตำแหน่งเฉพาะที่คือก้นทะเลหรือวัตถุใต้น้ำ และกองหิน (Cairn) ที่สร้างขึ้นมาบนแนวหินโสโครกหรือวัตถุที่จมอยู่ใต้น้ำ โดยเฉพาะในน่านน้ำที่ค่อนข้างสงบเครื่องหมายทางทะเลจะใช้สำหรับระบุร่องน้ำ หินหรือสันดอนทรายใต้น้ำที่เป็นอันตราย ตำแหน่งจอดเรือ พื้นที่จำกัดความเร็ว พื้นที่จราจรทางน้ำ ซากเรืออับปางที่จมอยู่ใต้น้ำ และเพื่อวัตถุประสงค์ในการเดินเรืออื่น ๆ อีกหลากหลาย บางส่วนมีจุดประสงค์เพื่อให้มองเห็นได้ในเวลากลางวันเท่านั้น (เครื่องหมายกลางวัน) และส่วนอื่น ๆ มีการผสมผสานระหว่างแสง ตัวสะท้อนแสง ระฆังสัญญาณหมอก แตรสัญญาณหมอก นกหวีดสัญญาณ และตัวสะท้อนเรดาร์ เพื่อให้สามารถใช้งานได้ในเวลากลางคืนและในสภาวะที่มีทัศนวิสัยไม่ดีเครื่องหมายต่าง ๆ จะแสดงบนแผนที่เดินเรือ โดยใช้สัญลักษณ์ที่ระบุสี รูปร่าง และลักษณะของแสง และมักจะระบุด้วยชื่อหรือหมายเลขในความหมายแบบกว้าง วลีว่า "sea mark" หรือ "เครื่องหมายทางทะเล" มักจะเป็นที่เข้าใจว่าหมายรวมไปถึงจุดสังเกต โครงสร้าง และอุปกรณ์ทุกประเภทที่สามารถใช้เพื่อเตือนภัยและแนะนำทางทะเลแกนักเดินเรือ ดังนั้นเครื่องหมายทางทะเลมักจะอยู่บนพื้นที่แห้ง ตัวอย่างของเครื่องหมายทางทะเลบนบก ได้แก่ สัญญาณไฟต่าง ๆ และหลักนำ ซึ่งหลักนำใช้ในการระบุจุดกึ่งกางของแนวที่ปลอดภัยในช่องแคบเป็นหลัก เครื่องหมายทางทะเลบางครั้งอาจถูกใช้เพื่อทำเครื่องหมายขอบเขตของทุ่นระเบิดในการป้องกันทางทะเล หรือในขณะเดียวกันก็กำหนดช่องทางปลอดภัยในการเดินเรือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาวะสงคราม