เวด-ไจลส์

เวด-ไจลส์ (อังกฤษ: Wade-Giles) หรือ เวยถัวหม่าพินอิน (จีนตัวย่อ: 威妥玛拼音; จีนตัวเต็ม: 威妥瑪拼音; พินอิน: Wēituǒmǎ Pīnyīn) บางครั้งก็เรียกโดยย่อว่า เวด เป็นระบบถอดอักษรแบบถ่ายเสียงภาษาจีนกลางด้วยตัวอักษรโรมันใช้กันในปักกิ่ง พัฒนาจากระบบที่สร้างขึ้นโดย ทอมัส เวด (Thomas Wade) ในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 19 และปรากฏอยู่ในพจนานุกรมจีน-อังกฤษของ เฮอร์เบิร์ต ไจลส์ (Herbert Giles) ซึ่งตีพิมพ์ขึ้นเมื่อ ค.ศ. 1892 (พ.ศ. 2435)เวด-ไจลส์ เป็นระบบหลักของการถอดอักษรสำหรับผู้พูดภาษาอังกฤษในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 20 ใช้ในหนังสืออ้างอิงมาตรฐานหลายเล่ม และในหนังสือทุกเล่มที่เกี่ยวกับประเทศจีนที่ตีพิมพ์ก่อนปี ค.ศ. 1979 (พ.ศ. 2522)[1] แทนที่ระบบถอดอักษรของหนานจิงที่ใช้กันเป็นปกติจนกระทั่งปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ปัจจุบันนี้เปลี่ยนไปใช้ระบบพินอินกันเป็นส่วนใหญ่ แต่มีเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้นที่ยังใช้ระบบเวด-ไจลส์ โดยเฉพาะชื่อบุคคลและเมืองบางแห่งในสาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน)

เวด-ไจลส์

- MPS2 Wēi Tuǒ-mǎ Pīnyīn
- Gwoyeu Romatzyh Uei Tuoomaa Pin'in
- พินอิน Wēi Tuǒmǎ Pīnyīn
- Bopomofo ㄨㄟ   ㄊㄨㄛˇ   ㄇㄚˇ
ㄆㄧㄣ   ㄧㄣ
- Tongyong Pinyin Wei Tuǒmǎ Pinyin
- เวยถัวหม่า Wei1 Tʻo3-ma3 Pʻin1-yin1
จีนตัวเต็ม 拼音
การถอดถ่ายตัวอักษรจีนกลาง- พินอิน- Tongyong Pinyin- เวยถัวหม่า- Gwoyeu Romatzyh- MPS2- Bopomofo
การถอดถ่ายตัวอักษร
จีนกลาง
- พินอินWēi Tuǒmǎ Pīnyīn
- Tongyong PinyinWei Tuǒmǎ Pinyin
- เวยถัวหม่าWei1 Tʻo3-ma3 Pʻin1-yin1
- Gwoyeu RomatzyhUei Tuoomaa Pin'in
- MPS2Wēi Tuǒ-mǎ Pīnyīn
- Bopomofoㄨㄟ   ㄊㄨㄛˇ   ㄇㄚˇ
ㄆㄧㄣ   ㄧㄣ
จีนตัวย่อ 拼音
จีน 拼音
การถอดถ่ายตัวอักษรจีนกลาง- พินอิน- Tongyong Pinyin- เวยถัวหม่า- Gwoyeu Romatzyh- MPS2- ปอพอมอฟอ
การถอดถ่ายตัวอักษร
จีนกลาง
- พินอินWēi-Zhái Shì Pīnyīn
- Tongyong PinyinWei Jhái Shìh Pinyin
- เวยถัวหม่าWei1 Chai2 Shih4
Pʻin1-yin1
- Gwoyeu RomatzyhUei Jair Shyh Pin'in
- MPS2Wēi Jái Shr̀ Pīnyīn
- ปอพอมอฟอㄨㄟ   ㄓㄞˊ   ㄕˋ
ㄆㄧㄣ   ㄧㄣ
- ปอพอมอฟอ ㄨㄟ   ㄓㄞˊ   ㄕˋ
ㄆㄧㄣ   ㄧㄣ