ไดออปเตอร์ (อังกฤษ: Dioptre) เป็นหน่วยวัดของกำลังรวมแสง ของเลนส์หรือกระจกโค้ง ซึ่งมีค่าเท่ากับค่าผกผันของทางยาวโฟกัสในหน่วยของเมตร ยกตัวอย่างเช่น ค่ากำลังรวมแสง 2 ไดออปเตอร์ จะให้ทางยาวโฟกัสที่ 1/2 เมตร การใช้งานค่าไดออปเตอร์นี้ถูกนำเสนอโดย นักจักษุวิทยา ชาวฝรั่งเศส เฟอร์ดินาน มาโนเยอร์ ในปี ค.ศ. 1872สูตรคำนวณหาค่าไดออปเตอร์คือD = 1/f (m)ผลดีที่ได้จากการกำหนดค่ากำลังรวมแสงเป็นหน่วยไดออปเตอร์คือ เมื่อนำเลนส์บางมาวางใกล้กัน สามารถนำค่าไดออปเตอร์ของเลนส์แต่ละตัวมารวมนับเป็น ค่าไดออปเตอร์รวม ยกตัวอย่างเช่น เลนส์บางที่มีกำลังรวมแสง 2 ไดออปเตอร์ วางใกล้กับ เลนส์บางที่มีกำลังรวมแสง 0.5ไดออปเตอร์ ทางยาวโฟกัสของเลนส์ทั้งสอง จะมีค่าใกล้เคียงกับ ทางยาวโฟกัสของเลนส์ที่มีกำลังรวมแสง 2.5 ไดออปเตอร์ค่าไดออปเตอร์ไม่ได้ถูกบรรจุเป็นค่ามาตรฐานตามระบบ เอสไอเมทริกซ์ซิสเต็ม จึงไม่จัดเป็นชื่ออย่างเป็นทางการตามมาตรฐานระหว่างประเทศ โดยมาตรฐาน อินเตอร์เนชั่นแนลซิสเต็มออฟยูนิต กำหนดค่ากำลังรวมแสงเป็น ค่าผกผันของหน่วยเมตร (m−1) อย่างไรก็ตามมาตรฐานนานาชาติบางระบบเช่น ดีไอเอ็น กำหนดค่า ไดออปทรี่ หรือ ไดออปเทรีย และให้ตัวย่อเป็น ดีพีที