อาร์โน อัลลัน เพนเซียส (
อังกฤษ: Arno Allan Penzias; 26 เมษายน ค.ศ. 1933) เป็นนักฟิสิกส์ชาวอเมริกัน และผู้ได้รับ
รางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์เพนเซียสเกิดที่เมืองมิวนิก ประเทศ
สาธารณรัฐไวมาร์ (เยอรมนี) เมื่ออายุ 6 ขวบได้อยู่ในกลุ่มเด็กๆ ชาวยิวที่อพยพไปยังประเทศอังกฤษในปฏิบัติการช่วยเหลือ Kindertransport หกเดือนต่อมาผู้ปกครองของเขาได้หลบหนีจากพวกนาซีไปยังสหรัฐอเมริกา จากนั้นครอบครัวจึงได้ตั้งรกรากที่เมืองนิวยอร์กในปี ค.ศ. 1940 เพนเซียสได้เป็นพลเมืองสหรัฐฯ ในปี ค.ศ. 1946 เขาสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีจากวิทยาลัยเมืองนิวยอร์กในปี ค.ศ. 1954 จากนั้นศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ได้รับปริญญาโทในปี 1958 และปริญญาเอกในปี 1962 เพนเซียสเริ่มงานที่
Bell Labs ที่นิวเจอร์ซีย์ โดยทำงานเกี่ยวกับเครื่องรับคลื่นไมโครเวฟอย่างละเอียดสำหรับใช้ในการเฝ้าสังเกตการณ์ดาราศาสตร์วิทยุ ในปี ค.ศ. 1964 ขณะกำลังสร้างระบบเครื่องรับที่ละเอียดอ่อนที่สุด เขากับ
โรเบิร์ต วูดโรว์ วิลสัน เพื่อนร่วมงาน ได้พบกับคลื่นวิทยุรบกวนที่พวกเขาไม่สามารถอธิบายได้ มันมีพลังงานต่ำเกินกว่าจะเป็นการแผ่รังสีที่มาจาก
ทางช้างเผือก ทั้งยังมีลักษณะที่เหมือนกันในทุกทิศทาง พวกเขาจึงสันนิษฐานว่าเครื่องมือวัดของตนอาจถูกรบกวนจากแหล่งกำเนิดอื่นบนโลก ทั้งสองทำการทดลองใหม่อีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่อาจยอมรับผลที่ว่าคลื่นวิทยุรบกวนนั้นมาจากเมืองนิวยอร์ก หลังจากทดลองตัดความเป็นไปได้ของแหล่งกำเนิดคลื่นรบกวนทั้งหมดแล้ว ทั้งสองจึงได้ประกาศการค้นพบของตน ซึ่งในเวลาต่อมาได้รับการอธิบายโดย
โรเบิร์ต ดิค[1] ว่านั่นคือ
รังสีไมโครเวฟพื้นหลังของจักรวาล ซึ่งเป็นเศษซากคลื่นวิทยุที่หลงเหลือมาจาก
บิกแบง การค้นพบนี้ช่วยยืนยันทฤษฎีบิกแบงให้แก่นักดาราศาสตร์ และช่วยแก้ปัญหาข้อสงสัยหลายประการที่เคยมีก่อนหน้านั้นเพนเซียสกับวิลสันได้รับ
รางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์ในปี ค.ศ. 1978 ร่วมกับ
Pyotr Leonidovich Kapitsa (งานของ Kapitsa ไม่เกี่ยวข้องกับงานของเพนเซียสและวิลสัน) ทั้งสองยังได้รับเหรียญรางวัล Henry Draper ในปีก่อนหน้านั้น