เมื่อวินิจฉัยอาการ allochiria สำคัญที่จะพิจารณาทั้งการรับความรู้สึก (sensory) และการเคลื่อนไหว (motor) ที่เนื่องกับอาการเพราะถ้าไม่กำหนดอาการต่าง ๆ ให้ดีพอ อาจจะมองข้ามหรือตีความหมายผิดเพราะยังมีอาการต่าง ๆ ที่ไม่รู้

ตัวอย่างที่มีน้อยอย่างหนึ่งในการแพทย์ ซึ่งมีเหตุจากการไม่รู้อะไรง่าย ๆ ไม่กี่อย่าง โดยไม่เกี่ยวกับวิจารณญาณคือ แพทย์พยาบาลได้มองข้ามรายละเอียดความรู้สึก เมื่อตรวจสอบว่าคนไข้กำหนดตำแหน่งความรู้สึกได้หรือไม่คือไม่ได้ถามโดยตรงว่า ความรู้สึกอะไรที่ไหนย้ายที่ซึ่งเป็นสถานการณ์ที่เป็นไปได้เมื่อคนไข้มีอาการ allochiria แต่ไม่มีปัญหารับรู้ความรู้สึกหรือกำหนดตำแหน่งที่รู้สึกและเมื่อแม้คนไข้กล่าวถึงซีกร่างกายที่ผิดพลาด ก็คิดว่าคนไข้พูดพลาดและไม่ตรวจสอบให้ยิ่ง ๆ ขึ้น

สืบเนื่องกับการเคลื่อนไหว อาการสามารถกำหนดผิดได้เพราะลักษณะต่าง ๆ อาจไม่ค่อยชัดเจนและถ้าไม่วิเคราะห์พิจารณาให้ดี อาการอาจจะดูเหมือนความซุ่มซ่ามหรือความอ่อนแอเท่านั้น[7]นอกจากนั้น เมื่อคนไข้บ่นถึงความอ่อนแอและความงุ่มง่ามของซีกร่างกายที่เป็นปัญหา การตรวจอาจยืนยันคำบ่นนี้ แล้วจึงกำหนดความบกพร่องในการเคลื่อนไหวอย่างผิด ๆ ว่าเป็นอะไรที่ตั้งใจทำและมีเฉพาะในบริบทนี้จนกระทั่งคนไข้กล่าวว่า เขาไม่รู้ว่าสิ่งเร้ามากระทบกับซีกไหนของร่างกาย จึงจะกำหนดได้ว่า มีอาการ allochiria โดยเป็นกรณีที่ยังรู้สึกได้โดยปกติ[12]