ได้รับการอธิบายครั้งแรกในปี พ.ศ. 2564 กิ้งกือชนิดนี้มีความยาวสูงสุดได้ถึง 95 มิลลิเมตร (3.7 นิ้ว) และมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 1 เซนติเมตร (0.39 นิ้ว) โดยมีส่วนลำตัว 198 ถึง 330 ปล้อง และมีขามากถึง 1,306 ขา ทำให้เป็นสายพันธุ์ที่มีขามากที่สุดในโลก และเป็นกิ้งกือชนิดแรกที่พบว่ามีมากกว่า 1,000 ขาขึ้นไป[1][4]

มีลำตัวที่ยาวมากและส่วนหัวรูปกรวย มีหนวดหนาและใหญ่ผิดปกติ มันยังไร้ดวงตาอีกด้วย เนื่องจากวิถีชีวิตใต้ดินทำให้ไม่ต้องการดวงตา[4] เปลือกภายนอกมีสีครีมอ่อน ไม่มีจุดสีคล้ำ มีแถบตามยาวและตามขวาง เช่นเดียวกับในสายพันธุ์ที่อาศัยอยู่บนพื้นดิน ส่วนแคปซูลหัวมีขนาดเล็กรูปกรวยเรียวยาวไปยังส่วนจมูก โปรโซไนต์และเมตาโซไนต์ของวงปล้องมีความกว้างเท่ากัน โปรโซไนต์ไม่แคบเหมือนในอันดับ Siphonophorida วงปล้องเรียบไม่มีโครงสร้างบนชั้นผิวหรือขนยาวเหมือนในอันดับ Siphonophorida ส่วนกระหม่อมมีขนยาวสองชุด หนวดมีความหนาและมีขนาดที่เท่ากัน ระหว่างหนวดคู่ที่ 3, 4 ไม่โค้งงออย่างมากเหมือนในวงศ์ Siphonorhinidae (อันดับ Siphonophorida) แผ่นปาก (gnathochilarium) ลดลงเหลือสามแผ่นแข็ง (sclerites): คาง (mentum), ส่วนยื่นจากขากรรไกร (stipe) ซ้ายและขวา ช่องเปิดโอโซปอร์ (ozopore) ตั้งอยู่ห่างจากขอบด้านข้างของแผ่นแข็งด้านบน (tergite) อยู่สองในสามของระยะห่างจากเส้นกึ่งกลางจากด้านข้างถึงขอบของ tergite ปล้องหาง (telson) มีวงแหวนรอบลิ้นปิดเปิดทวาร เล็บจากฐานของปล้องทาร์ซัส (tarsus) มีลักษณะยาวโค้งรูปตัวเอสซึ่งทำให้ความยาวของเล็บนั้นเพิ่มขึ้น[1]

รูปร่างที่ยาว, ขาจำนวนมาก และสภาพไม่มีตา มีลักษณะวิวัฒนาการเบนเข้าร่วมกับกิ้งกือ Illacme plenipes และสายพันธุ์ที่เกี่ยวข้องที่พบในสหรัฐ ซึ่งมีการบันทึกว่ามีขามากถึง 750 ขา[1][2][5] เชื่อกันว่าขาจำนวนมากจะช่วยในการเคลื่อนตัวในที่อยู่อาศัยใต้ดิน ทำให้สามารถเคลื่อนตัวเข้าไปในรอยแยกเล็ก ๆ ได้[4]

มีความแตกต่างจากสมาชิกส่วนใหญ่ของอันดับ Polyzoniida โดยมีรูปร่างที่ยาวและบาง เนื่องจากสมาชิกของอันดับนั้นมักจะมีขนาดที่สั้นกว่า มีขาน้อยกว่าและลำตัวรูปร่างโดมที่แบนกว่า การรวมไว้ในลำดับนี้เกิดจากการวิเคราะห์ลำดับจีโนมซึ่งระบุว่ามีบรรพบุรุษร่วมกัน[4]

ไม่ทราบรายละเอียดของอาหารและการดำรงชีวิต แต่คาดว่าอาจกินเห็ดราที่เติบโตบนรากของต้นไม้[4]