กระทรวงกลาโหมสหรัฐอเมริกา ให้คำนิยามของกฎการปะทะว่า "คำสั่งที่ออกโดยผู้มีอำนาจ ซึ่งให้แนวทางและข้อจำกัดในการปฏิบัติ ต่อการที่หน่วยทหารของสหรัฐอเมริกา จะเข้าทำการรบ หรือดำเนินการรบต่อไป กับฝ่ายตรงข้ามที่เผชิญหน้าอยู่"

กฎการปะทะ เกี่ยวข้องกับ 4 เรื่อง ดังนี้

1. จะใช้กำลังทหารเมื่อไร
2. จะใช้กำลังทหารที่ไหน
3. จะใช้กำลังทหารต่อสู้กับใคร ในสภาวะแวดล้อมที่กำหนดตามข้อ 1 และ ข้อ 2
4. จะใช้กำลังทหารอย่างไร เพื่อให้ได้ผลที่ต้องการในท้ายที่สุด

กฎการปะทะ มี 2 รูปแบบ คือ การปฏิบัติที่ทหารสามารถกระทำได้โดยไม่ต้องปรึกษาผู้มีอำนาจเหนือกว่า ถ้าไม่ได้มีการห้ามไว้อย่างแน่ชัด (บางครั้งเรียกว่า Command by negation) และ การปฏิบัติ ที่จะกระทำได้ต่อเมื่อได้รับคำสั่งจากผู้มีอำนาจสูงกว่าเท่านั้น (บางครั้งเรียกว่า Positive Command)

นอกเหนือไปจากการปฏิบัติตาม ระเบียบปฏิบัติประจำ (รปจ.) แล้ว กำลังพลจะต้องปฏิบัติตามกฎการปะทะ ในการปฏิบัติการทางทหารใดๆ ซึ่งอาจจะรวมถึง การตอบโต้เมื่อถูกโจมตี การปฏิบัติต่อเชลยศึก และ/หรือ ยุทโธปกรณ์ที่เก็บได้ ขอบเขตพื้นที่ที่ทหารสามารถปฏิบัติการได้ และการจะใช้กำลังทหารอย่างไร ในปฏิบัติการนั้นๆ

กฎการปะทะ มีความสำคัญมาก เนื่องจาก

1. เป็นการกำหนดมาตรฐานที่แน่นอน เข้าใจง่าย ต่อสถานการณ์ที่มักเกิดขึ้นบ่อยๆ ว่ากำลังทหารต้องทำอย่างไรในสถานการณ์นั้นๆ โดยปกติ จะถูกคิดคาดการณ์ไว้ล่วงหน้า และครอบคลุมถึงสถานการณ์ต่างๆ กัน โดยมีกฎการปฏิบัติในแต่ละสถานการณ์ต่างกัน
2. เป็นเครื่องช่วยในการสร้างความเข้าใจระหว่างฝ่ายการเมือง/การทูต กับฝ่ายใช้กำลัง และช่วยให้ฝ่ายการเมือง มีความเข้าใจ สามารถคาดการณ์ล่วงหน้า และปรับแผนการใช้กำลังได้

สิทธิในการใช้กำลังป้องกันตนเอง เป็น กฎการปะทะข้อแรกของกองทัพสหรัฐอเมริกาเสมอ