บทความนี้ใช้ระบบคริสต์ศักราช เพราะอ้างอิงคริสต์ศักราชและคริสต์ศตวรรษ หรืออย่างใดอย่างหนึ่งกฎหมายประชาสงเคราะห์ของอังกฤษ (อังกฤษ: English Poor Laws[1]) กฎหมายประชาสงเคราะห์ของอังกฤษเป็นระบบการบรรเทาทุกข์คนยากจนที่มีผลใช้บังคับในอังกฤษและเวลส์[2] ที่วิวัฒนาการมาจากกฎหมายของยุคกลางตอนปลายและของสมัยทิวดอร์ก่อนที่จะนำมาประมวลเป็นกฎหมายในระหว่างปี ค.ศ. 1587 ถึงปี ค.ศ. 1598 ระบบกฎหมายประชาสงเคราะห์ใช้กันมาจนกระทั่งเมื่อเกิดระบบรัฐสวัสดิการขึ้นหลังสงครามโลกครั้งที่สอง[3]กฎหมายประชาสงเคราะห์ของอังกฤษเริ่มใช้กันมาตั้งแต่ ค.ศ. 1536[4] เมื่อพระราชบัญญัติเพื่อแก้ปัญหา “คนยากจนผู้ทุพพลภาพ” (impotent poor) ผู้ช่วยเหลือตนเองไม่ได้หรือไม่อาจจะทำงานตามปกติได้เช่นผู้สูงอายุหรือเด็กหรือผู้เจ็บป่วย แต่อันที่จริงแล้วอังกฤษมีกฎหมายที่เก่ากว่านั้นที่เป็นพระราชบัญญัติที่ใช้กันมาตั้งแต่สมัยทิวดอร์เพื่อแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นโดยคนจรจัดและขอทาน[1] ประวัติของกฎหมายประชาสงเคราะห์ของอังกฤษและเวลส์มักจะเป็นสองฉบับ “กฎหมายประชาสงเคราะห์ฉบับเดิม” ที่ได้รับการอนุมัติในรัชสมัยของสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 1[5] “กฎหมายประชาสงเคราะห์ฉบับใหม่” ที่ได้รับการอนุมัติในปี ค.ศ. 1834 ที่เป็นฉบับที่ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงระบบการบรรเทาทุกข์คนยากจนที่ใช้กันอยู่เป็นอันมาก[6] กฎหมายฉบับหลังเปลี่ยนระบบกฎหมายประชาสงเคราะห์จากระบบที่บริหารกันอย่างไม่มีแบบมีแผนโดยเจ้าหน้าที่ระดับท้องถิ่นมาเป็นระบบที่บริหารจากศูนย์กลาง ที่ก่อให้เกิดการก่อตั้งเคหสงเคราะห์และโรงทำงานกันขึ้นอย่างขนานใหญ่โดยสหภาพกฎหมายประชาสงเคราะห์[7]ระบบกฎหมายประชาสงเคราะห์ของอังกฤษมิได้รับการยกเลิกอย่างเป็นทางการจนกระทั่งปี ค.ศ. 1967[7] เมื่อเนื้อหาบางอย่างยังคงระบุอยู่ในพระราชบัญญัติเพื่อการให้ความช่วยเหลือแก่ผู้มีความจำเป็น ค.ศ. 1948(อังกฤษ: National Assistance Act 1948[8][9] ระบบกฎหมายประชาสงเคราะห์เริ่มขาดประสิทธิภาพเมื่อต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 จากสาเหตุหลายประการเช่นการเริ่มใช้ พระราชบัญญัติเพื่อการปฏิรูประบบประชาสงเคราะห์ของอังกฤษ[10] (อังกฤษ: Liberal welfare reforms) และความช่วยเหลือที่เพิ่มขึ้นจากหน่วยงานอื่นๆ ของเอกชนและกลุ่มสหภาพแรงงานต่างๆ ที่ก่อตั้งขึ้น[10] และรวมทั้งการปฏิรูปที่เกิดขึ้นบางครั้งที่ละเลยบทบัญญัติของระบบกฎหมายประชาสงเคราะห์ที่ยังคงมีอยู่[11]