เจ. ไมเคิล สแตรคซีนสกี ผู้เขียนบทภาพยนตร์เรื่องนี้กล่าวว่า เขาเขียนบทภาพยนตร์เรื่องนี้โดยมีโครงเรื่อง 95% ที่สร้างจากเรื่องจริง เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ คริสติน คอลลินส์ (อังกฤษ: Christine Collins) ที่ลูกชายชื่อ วอลเตอร์ คอลลินส์ (อังกฤษ: Walter Collins) วัย 9 ขวบ ซึ่งได้หายตัวไปจากบ้านในวันที่ 10 มีนาคม ค.ศ. 1928 คริสตินได้โทรศัพท์แจ้งตำรวจลอสแอนเจลิส ซึ่งในช่วงแรก กรมตำรวจได้ช่วยกันตามหาลูกชายของเธอเป็นอย่างดี ในขณะที่คริสตินเองก็โทรศัพท์ไปยังกรมตำรวจทุกมลรัฐ สำนักงานนายอำเภอ สำนักงานนักสืบ และทำทุกอย่างที่เธอสามารถทำได้ เพื่อหาวอลเตอร์ จนกระทั่งเธอเป็นที่สนใจของสังคมและสื่อมวลชน จนกระทั่งหลายเดือนต่อมา กรมตำรวจก็ได้รับรายงานว่าพบเด็กชายที่ได้บอกว่า ตนเองคือวอลเตอร์ คอลลินส์แล้ว

กรมตำรวจลอสแอนเจลิสไม่ได้ตรวจสอบอย่างถี่ถ้วน ส่งเด็กชายคนนั้นกลับไปหาคริสตินทันที ปรากฏว่าเด็กชายผู้นั้นไม่ใช่วอลเตอร์ คอลลินส์ ทำให้คริสตินได้ไปแจ้งกรมตำรวจว่าเด็กคนดังกล่าวไม่ใช่ลูกของเธอ แต่แทนที่กรมตำรวจจะยอมรับความผิดพลาด แล้วตามหาลูกชายของเธอต่อ กลับพยายามยัดเยียดให้คริสตินเชื่อว่าเด็กคนนั้นคือลูกชายของเธอ โดยอ้างว่า คริสตินไม่ได้อยู่กับลูกชายเธอมานานแล้ว เด็กจึงมีพัฒนาการทางร่างกาย แต่คริสตินก็ยืนกรานไม่เชื่อ กรมตำรวจก็ปล่อยข่าวเท็จเพื่อทำลายภาพพจน์ของเธอ ให้สังคมคิดว่าเธอวิตกจริต คริสตินจึงไปหาหลักฐานและพยานมาช่วยยืนยัน แต่ก่อนที่เธอจะได้เปิดเผยหลักฐานแก่สื่อมวลชน กรมตำรวจได้จับตัวเธอเข้าโรงพยาบาลบำบัดสุขภาพจิตของตำรวจโดยอ้างว่าเธอวิกลจริตไปแล้ว

ในโรงพยาบาล เธอได้เห็น(และถูก)แพทย์และพยาบาลละเมิดสิทธิผู้ป่วยอย่างร้ายกาจ แต่ต่อมาจึงได้มีผู้เคลื่อนไหวช่วยเหลือเธอเป็นจำนวนมาก ทั้งนักบวช และมวลชนลอสแอนเจลิส ช่วยเธอ จนเธอได้รับการปล่อยตัวจากโรงพยาบาล และนักกฎหมายก็ได้เข้าช่วยเธอฟ้องกรมตำรวจลอสแอนเจลิส จนชนะคดี เธอเป็นที่สนใจของประชาชน หน้าที่การงานก้าวหน้า นอกจากนี้ ตำรวจในพื้นที่อื่นๆ สามารถจับกุมผู้ต้องหาฆาตกรต่อเนื่องได้รายหนึ่ง ชื่อ กอร์ดอน นอร์ทคอตต์ ซึ่งทำให้มีหลักฐานค่อนข้างชัดเจนว่าเขาได้ลักพาตัววอลเตอร์ไป แต่วอลเตอร์เสียชีวิตหรือยังนั้น ไม่เป็นที่ชัดเจน เพราะวอลเตอร์ได้หลบหนีการกักขังของกอร์ดอนไปในช่วงกลางคืน แต่กอร์ดอนได้ยิงปืนไปในทิศที่เขาหนีไป ในความมืด มองไม่เห็น แต่ในการจบเรื่อง เธอยังไม่สามารถตามหาลูกเธอได้พบ