กระสุนยางใช้ในการปราบจลาจลเป็นส่วนใหญ่ บริเตนพัฒนากระสุนยางใน ค.ศ. 1970 สำหรับใช้ในไอร์แลนด์เหนือ มีความเร็วปากลำกล้องประมาณ 60 เมตรต่อวินาที และระยะสูงสุดประมาณ 100 เมตร โดยทั่วไปใช้ยิงไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่งโดยไม่เจาะจงเป้าหมายเพื่อให้เกิดอาการเจ็บ แต่ไม่ใช่การบาดเจ็บ แต่ทั้งนี้ผู้ใช้งานจะใช้ยิงโดยตรงก็ได้ขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของผู้ใช้[10][11][12] การใช้ยิงบุคคลในระยะใกล้ทำให้มีผู้เสียชีวิต 3 คนและได้รับบาดเจ็บรุนแรงอีกมาก[7] ใน ค.ศ. 1975 จึงมีการเปลี่ยนไปใช้กระสุนพลาสติกแทน

ใน ค.ศ. 2013 เอกสารของกระทรวงกลาโหมบริติชที่หมดชั้นความลับแล้วเปิดเผยว่า กระสุนยางอันตรายมากกว่าที่เปิดเผยต่อสาธารณะ โดยมีข้อแนะนำทางกฎหมายให้กระทรวงกลาโหมยอมจ่ายเงินชดเชยให้เด็กที่ตาบอดแทนการไปขึ้นศาลซึ่งจะเป็นการเปิดโปงปัญหาเกี่ยวกับตัวกระสุน รวมทั้งการทดสอบกินเวลาสั้นกว่าที่ควร และอาจเป็นอันตรายถึงตายและบาดเจ็บรุนแรงได้[13]

กระสุนยางที่ผลิตในอิสราเอลมีสองประเภทหลัก ประเภทแรกที่เก่ากว่าคือกระสุนยางมาตรฐาน เป็นทรงกลมทำจากเหล็กกล้าแล้วห่อด้วยยางบาง ๆ หนัก 14 กรัม ส่วนประเภทปรับปรุงที่เริ่มใช้ตั้งแต่ ค.ศ. 1989 เป็นกระบอกโลหะเส้นผ่านศูนย์กลาง 1.7 ซม. ห่อด้วยยาง หนัก 15.4 กรัม[14] ซึ่งในบรรดาการบาดเจ็บถึงตายจากกระสุนชนิดนี้ส่วนใหญ่มาจากการถูกยิงที่ศีรษะ[14]

กระสุนยางขนาดเล็กกว่าที่ใช้กับลูกซองปราบจลาจลนั้นมีอยู่หลายประเภท ตัวอย่างเช่น บริษัทหนึ่งใช้ผลิตกระสุนตะกั่วยาง (rubber buckshot round) ประกอบด้วยลูกยางเส้นผ่านศูนย์กลาง 8.3 มม. จำนวน 15 ลูกต่อหนึ่งปลอก และกระสุนตะบองยาง ซึ่งมีโปรเจกไทล์ 4.75 กรัมลูกโดด[15]