การควบคุมบังคับบัญชา (อังกฤษ: command and control; อักษรย่อ: C2) เป็น "ชุดคุณลักษณะและกระบวนการทางองค์กรและทางเทคนิค ... [ที่] ใช้ทรัพยากรมนุษย์, กายภาพ และข้อมูลเพื่อแก้ไขปัญหาและบรรลุภารกิจ" เพื่อให้บรรลุเป้าหมายขององค์กรหรือแผนการ ตามคำนิยามของปี ค.ศ. 2015 โดยนักวิทยาการทหาร มาริอุส วาสซิลู, เดวิด เอส. อัลเบิตส์ และโจนาธาน อาร์. แอเกรอ[1][2] ซึ่งคำนี้มักหมายถึงระบบทหารเวอร์ชันคู่มือราชการสนาม 3-0 ของกองทัพบกสหรัฐที่หมุนเวียนประมาณ ค.ศ. 1999 นิยามการควบคุมบังคับบัญชาในองค์กรการทหาร ในฐานะการใช้อำนาจหน้าที่ และทิศทางโดยทหารผู้บัญชาการที่กำหนดไว้อย่างเหมาะสม บนกองกำลังที่ได้รับมอบหมายและห้อยท้าย ในการบรรลุเป้าหมายของภารกิจ[3][4]คำนิยามของนาโตในปี ค.ศ. 1988 สำหรับการควบคุมบังคับบัญชา คือการใช้อำนาจและทิศทางโดยบุคคลที่กำหนดไว้อย่างเหมาะสม บนทรัพยากรที่ได้รับมอบหมายในการบรรลุเป้าหมายร่วมกัน[5] ส่วนคำนิยามของกองทัพออสเตรเลียคล้ายกับของนาโต โดยเน้นว่าการควบคุมบังคับบัญชา เป็นระบบเสริมกำลังบุคลากรที่กำหนด ให้ใช้อำนาจและทิศทางที่ถูกต้อง บนกองกำลังที่ได้รับมอบหมายเพื่อการบรรลุเป้าหมายของภารกิจและภาระหน้าที่[6] (หลักการออสเตรเลียดำเนินไปสู่การกล่าว: การใช้คำศัพท์และคำจำกัดความที่ตกลงกันไว้นั้นเป็นพื้นฐานของระบบการควบคุมบังคับบัญชาใด ๆ รวมถึงการพัฒนาหลักการและขั้นตอนร่วมกัน คำจำกัดความในย่อหน้าต่อไปนี้มีข้อตกลงระหว่างประเทศบางส่วน แม้ว่าไม่ใช่ทุกพันธมิตรที่อาจเกิดขึ้น จะใช้คำที่มีความหมายเหมือนกันอย่างถูกต้อง[6])