การซื้อลุยเซียนา (
อังกฤษ: Louisiana Purchase) หรือ
การขายลุยเซียนา (
ฝรั่งเศส: Vente de la Louisiane) คือการที่
สหรัฐได้ดินแดนลุยเซียนา (พื้นที่ 828,000 ตารางไมล์ หรือ 2.14 ล้านตารางกิโลเมตร) มาเป็นส่วนหนึ่งของตนด้วยการซื้อจาก
ฝรั่งเศสในปี ค.ศ. 1803 สหรัฐยอมจ่ายเงิน 50 ล้านฟรังก์ (11,250,000 ดอลลาร์สหรัฐ) และยอมยกหนี้มูลค่า 18 ล้านฟรังก์ (3,750,000 ดอลลาร์สหรัฐ) ให้แก่ฝรั่งเศสเป็นการตอบแทนดินแดนลุยเซียนารวมถึง 15 รัฐในสหรัฐปัจจุบัน และ 2 รัฐในแคนาดา ได้แก่
รัฐอาร์คันซอ,
รัฐมิสซูรี,
รัฐไอโอวา,
รัฐโอคลาโฮมา,
รัฐแคนซัส,
รัฐเนบราสกา, บางส่วนของ
รัฐมินเนโซตา ทางฝั่งตะวันตกของ
แม่น้ำมิสซิสซิปปี, ส่วนใหญ่ของ
รัฐนอร์ทดาโกตา, ส่วนใหญ่ของ
รัฐเซาท์ดาโกตา, ส่วนตอนเหนือของรัฐเท็กซัส, พื้นที่ใน
รัฐมอนแทนา,
รัฐไวโอมิงและตะวันออกของ
รัฐโคโลราโด รวมถึงซื้อผืนดินที่แบ่งแยกทวีปที่เป็นซีกตะวันตกของแม่น้ำมิสซิสซิปปี รวมถึงเมือง
นิวออร์ลีน และที่ดินเล็ก ๆ ใน
รัฐแอลเบอร์ตา และ
รัฐซัสแคตเชวัน ของ
แคนาดาในปัจจุบัน มีประชากรที่ไม่ใช่คนพื้นเมืองราว 60,000 คน โดยประชากรครึ่งหนึ่งของดังกล่าวเป็นทาสชาวแอฟริกาใน
ราชอาณาจักรฝรั่งเศสได้ครอบครองแผ่นดินลุยเซียนา ตั้งแต่ ค.ศ. 1699 และครอบครองโดยสเปนในปี ค.ศ. 1762 จนในปี ค.ศ. 1800
จักรพรรดินโปเลียนที่ 1 หวังว่าจะก่อตั้งจักรวรรดิในอเมริกาเหนือ โดยหวังจะได้แผ่นดินลุยเซียนานี้คืน อย่างไรก็ดี เพราะฝรั่งเศสเองมีภาระสงครามในทวีปยุโรปอย่างหนักหนา นโปเลียนจึงตัดสินใจขายลุยเซียนาให้กับสหรัฐอเมริกาการขายแผ่นดินลุยเซียนา เกิดขึ้นในยุค
ทอมัส เจฟเฟอร์สัน ประธานาธิบดีคนที่สามของสหรัฐ ในครั้งแรกอเมริกาเจตนาจะซื้อเพียงส่วนที่เป็นเมืองนิวออร์ลีนส์ และบริเวณที่ติดชายฝั่งทะเล ฝ่ายอเมริกันเมื่อได้รับข้อเสนอที่จะขายแผ่นดินลุยเซียนาที่กว้างใหญ่กว่าที่ต้องการ ก็ตอบรับโดยทันที แต่ก่อนที่การซื้อขายจะถึงจุดสุดท้าย
พรรคเฟเดอรัลลิสต์ พรรคฝ่ายค้านอ้างว่าผิดรัฐธรรมนูญที่ต้องการขยายอาณาเขต เจฟเฟอร์สันเห็นด้วย แต่ก็เห็นว่าด้วยอำนาจฝ่ายบริหารของประธานาธิบดีก็มีอำนาจเพียงพอที่จะกระทำได้