แม้การตรวจประจำปีเป็นเวชปฏิบัติรูทีนในหลายประเทศ แต่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์สนับสนุนน้อยในประชากรส่วนใหญ่ บทปฏิทัศน์คอแครนปี 2555 ไม่พบประโยชน์ใด ๆ ในแง่ความเสี่ยงการเสียชีวิตหรือผลลัพธ์เลวที่เกี่ยวข้องกับโรคในผู้ที่ได้รับการตรวจนี้[2] ทว่า ผู้ที่ไปรับการตรวจประจำปีมีแนวโน้มได้รับการวินิจฉัยด้วยปัญหาการแพทย์มากกว่า[2]

องค์การสุขภาพที่มีชื่อเสียงบางแห่งไม่แนะนำให้ตรวจประจำปี[4][5][6] สมาคมมะเร็งอเมริกาแนะนำการตรวจสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับมะเร็งทุกปีในชายและหญิงอายุตั้งแต่ 40 ปีขึ้นไป และทุกสามปีสำหรับผู้มีอายุตั้งแต่ 20 ปีขึ้นไป[7]

บทปฏิทัศน์การศึกษาอย่างเป็นระบบจนถึงเดือนกันยายน 2549 สรุปว่าการตรวจทำให้หัตถการคัดโรคบางอย่างดีขึ้น (เช่น การทดสอบแพป การคัดโรคคอเลสเตอรอล และการทดสอบเลือดแฝงในอุจจาระ) และผู้ป่วยกังวลน้อยกว่า[3] หลักฐานสนับสนุนหัตถการคัดโรคเป็นอย่าง ๆ ไปเหล่านี้หลายอย่าง[8][9][10] ผลของการตรวจประจำปีต่อราคาโดยรวม ทุพพลภาพและการตายของผู้ป่วย การพบโรค และจุดปลายปานกลาง (intermediate end point) เช่น ความดันเลือดหรือคอเลสเตอรอล ยังไม่มีข้อสรุป[3] การศึกษาล่าสุดพบว่า การตรวจสัมพันธ์กับการเพิ่มการมีส่วนในการคัดโรคมะเร็ง[11]

การขาดหลักฐานที่ดีขัดต่อการสำรวจในประชากรซึ่งแสดงว่าสาธารณชนนิยมการตรวจเหล่านี้ โดยเฉพาะเมื่อไม่เสียค่าใช้จ่าย[12] แม้แนวทางไม่แนะนำการตรวจประจำปีรูทีนเหล่านี้ แพทย์ครอบครัวจำนวนมากยังปฏิบัติอยู่[13] ระบบสาธารณสุขที่เสียค่าใช้จ่ายมีการแนะนำให้ส่งเสริมการปฏิบัตินี้[14] ทางเลือกอาจเป็นการปรับช่วงการคัดโรคกับอายุ เพศ ภาวะการแพทย์และปัจจัยเสี่ยงของผู้ป่วยแต่ละคน[5][15][16] หมายความถึงการเลือกระหว่างการทดสอบหลายอย่าง[17]

ศัลยแพทย์ส่วนใหญ่ถามผู้ป่วยเกี่ยวกับผลการตรวจทั่วไปล่าสุดเพื่อดำเนินการผ่าตัด แม้มีข้อถกเถียงสนับสนุนและคัดค้านหัตถการคัดโรคส่วนใหญ่ ข้อดีมีการพบและการป้องกันหรือการรักษาแต่เนิ่น ๆ ภาวะอย่างความดันโลหิตสูง การติดแอลกอฮอล์ การสูบบุหรี่ อาหารที่ไม่ดีต่อสุขภาพ โรคอ้วนและมะเร็ง ยิ่งไปกว่านั้น การตรวจสามารถพัฒนาความสัมพันธ์ผู้ป่วย-แพทย์และลดความกังวลของผู้ป่วย บริษัทประกันเอกชนมากขึ้นและแม้แต่เมดิแคร์ (Medicare) ก็รวมการตรวจร่างกายประจำปีในความคุ้มครอง นายจ้างบางคนกำหนดให้ตรวจสุขภาพแบบบังคับก่อนจ้างผู้สมัครแม้ทราบดีว่าการพบประจำปีป้องกันโรคบางส่วนอาจทำให้เกิดผลเสีย ตัวอย่างเช่น การทดสอบทางห้องปฏิบัติการที่กระทำต่อผู้ป่วยสุขภาพดี (ตรงข้ามกับผู้ที่มีอาการหรือการเจ็บป่วยที่ทราบแล้ว) ตามสถิติแล้วมีโอกาสเกิด "ผลบวกลวง" มากกว่า คือ เมื่อผลการทดสอบบ่งว่ามีปัญหาแต่แท้จริงแล้วไม่มี[18] ข้อเสียที่อ้างมีเวลาและเงินที่จะรักษาได้โดยการคัดโรคแบบกำหนดเป้าหมาย (เป็นข้อถกเถียงทางเศรษฐศาสตร์สุขภาพ)[19] ความกังวลต่อความเสี่ยงสุขภาพที่เพิ่ม การวินิจฉัยเกิน การวินิจฉัยผิด (เช่น กลุ่มอาการหัวใจนักกรีฑาเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจหนา) และภัย หรือกระทั่งเสียชีวิต อันเกิดจากการทดสอบที่ไม่จำเป็นเพื่อตรวจหาหรือยืนยันปัญหาสุขภาพที่มักไม่มีอยู่หรือระหว่างดำเนินหัตถการรูทีนเป็นการตรวจติดตามผลหลังการคัดโรค[20][21][22]