ขนาดประชากรที่เล็กลงจะเพิ่มการเบนออกทางพันธุกรรมเนื่องจากการเปลี่ยนความถี่ยีนอย่างไม่เจาะจง ในขณะที่การอพยพจะลดการเบนออกและการผสมพันธุ์ในสายพันธุ์การโอนยีนสามารถวัดได้โดยใช้ ขนาดกลุ่มประชากรประสิทธิผล (effective population size, ตัวย่อ Ne)[upper-alpha 1] และอัตราการอพยพต่อชั่วยุค (m)ถ้าประมาณตามรูปแบบประชากรของเกาะ ผลของการอพยพสามารถคำนวณสำหรับกลุ่มประชากรเป็นระดับความแตกต่างทางพันธุกรรม ( F s t {\displaystyle Fst} )[6]สูตรนี้ได้เผื่อสัดส่วนความแตกต่างของ ตัวบ่งชี้ทางพันธุกรรม (genetic marker)[upper-alpha 2]ในกลุ่มประชากรต่าง ๆ ทั้งหมดโดยหารด้วยจำนวนโลคัส[7]เมื่อมีการอพยพหนึ่งหน่วยต่อรุ่น F s t {\displaystyle Fst} ก็จะเท่ากับ 0.2แต่ถ้ามีน้อยกว่า 1 (คือไม่มีการอพยพเลย) สัมประสิทธิ์การผสมพันธุ์ในสายพันธุ์ก็จะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนเกิดการคงสภาพ (fixation) และการเบนออกทางพันธุกรรมอย่างสิ้นเชิง ซึ่งก็คือคือ F s t {\displaystyle Fst} = 1ค่า F s t {\displaystyle Fst} ที่สามัญที่สุด < 0.25ซึ่งแสดงว่ามีการอพยพบ้างค่าจะอยู่ในระหว่าง 0-1ผลอันตรายที่เกิดจากการผสมพันธุ์ในสายพันธุ์จะสามารถลดลงเนื่องจากการโอนยีนผ่านการอพยพ[1]

F s t = 1 / ( 4 N e m + 1 ) {\displaystyle Fst=1/(4N_{e}m+1)}

สูตรนี้สามารถเปลี่ยนเพื่อหาอัตราการอพยพถ้ารู้ค่า F s t {\displaystyle Fst} คือ

N m = 1 ( 1 / F s t − 1 ) / 4 {\displaystyle Nm=1(1/Fst-1)/4} โดย Nm = จำนวนหน่วยที่อพยพ[1]