ในอดีต การถ่ายเม็ดเลือดแดงพิจารณาเมื่อระดับฮีโมโกลบินต่ำกว่า 10 กรัมต่อเดซิลิตร หรือปริมาตรเม็ดเลือดแดงในเลือด (ฮีมาโทคริต) ต่ำกว่า 30% ("กฎ 10/30")[1][2] แต่เนื่องจากเลือดแต่ละหน่วยที่ให้มีความเสี่ยง ปัจจุบันปกติจึงใช้ระดับต่ำกว่า 7–8 กรัมต่อเดซิลิตรเพราะแสดงแล้วว่ามีผลลัพธ์ผู้ป่วยดีกว่า[3] การให้เลือดหนึ่งยูนิตเป็นมาตรฐานสำหรับบุคคลที่รับเข้ารักษาในโรงพยาบาลที่ไม่ตกเลือด โดยการรักษานี้ตามด้วยการประเมินซ้ำและการพิจารณาอาการและความเข้มข้นของฮีโมโกลบิน[3] ผู้ป่วยที่มีความอิ่มตัวของออกซิเจนต่ำอาจต้องการเลือดเพิ่ม[3] มีคำเตือนแนะนำให้ใช้การถ่ยเลือดเฉพาะภาวะเลือดจางที่่อนข้างรุนแรงเท่านั้น ส่วนหนึ่งจากหลักฐานว่าผลลัพธ์เลวลงหากให้เลือดปริมาณมากขึ้น[4] แพทย์อาจพิจารณาถ่ายเลือดแก่บุคคลที่มีอาการของโรคหัวใจหลอดเลือด เช่น เจ็บอกหรือหายใจสั้น[2] ในกรณีที่ผู้ป่วยมีฮีโมโกลบินระดับต่ำแต่ระบบหัวใจหลอดเลือดเสถียร เหล็กโดยฉีด (parenteral iron) เป็นทางเลือกที่แนะนำโดยอิงประสิทธิพลังและความปลอดภัย[5] ให้ผลิตภัณฑ์ของเลือดอื่นตามความเหมาะสม เช่น การขาดปัจจัยเลือดจับลิ่ม.