การรุกรานแอลเบเนียของอิตาลี (7-12 เมษายน ค.ศ. 1939) เป็นการรบระยะสั้นระหว่างราชอาณาจักรอิตาลีกับราชอาณาจักรแอลเบเนีย ซึ่งสิ้นสุดลงด้วยความพ่ายแพ้ของแอลเบเนีย ความขัดแย้งเป็นผลมาจากนโยบายขยายตัวของผู้เผด็จการอิตาลี มุสโสลินี แอลเบเนียถูกยึดครองอย่างรวดเร็วโดยกองกำลังอิตาลี พระเจ้าซ็อกที่ 1 ทรงถูกเนรเทศ และแอลเบเนียกลายเป็นรัฐในอารักขาของอิตาลีหลังจากสงครามแอลเบเนียมีความสำคัญทางยุทธศาสตร์อย่างมากสำหรับราชอาณาจักรอิตาลี โดยที่นักยุทธศาสตร์มองว่า โวโรร่าและเกาะซาแซน ที่ทางเข้าอ่าวโวโรร่า จะเป็นประโยชน์แก่อิตาลีอย่างมากในการควบคุมทางเข้าทะเลเอเดรียติก[1] นอกจากนี้ แอลเบเนียยังสามารถเป็นหัวหาดของอิตาลีในแถบบอลข่าน ก่อนหน้าสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง อิตาลีและจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี ได้ควบคุมการสร้างรัฐแอลเบเนียอิสระ เมื่อสงครามอุบัติขึ้น อิตาลีได้ทำลายโอกาสที่จะยึดครองส่วนใต้ของแอลเบเนีย เพื่อหลีกเลี่ยงมิให้มันถูกยึดครองโดยออสเตรีย-ฮังการี แต่ความสำเร็จของออสเตรีย-ฮังการีก็ไม่ยืนยาว ปัญหาภายในหลังสงครามและการต่อต้านของแอลเบเนียที่ยุทธการโวโรร่าได้ทำให้อิตาลีต้องถอนตัวออกในปี ค.ศ. 1920[2]เมื่อมุสโสลินียึดอำนาจในอิตาลีเขาก็มีความสนใจต่อการยึดแอลเบเนีย อิตาลีเริ่มรุกของเศรษฐกิจในแอลเบเนีย 1925 เมื่อแอลเบเนียอิตาลีตกลงเพื่ออนุญาตให้ใช้ประโยชน์จากทรัพยากรแร่ของแอลเบเนียแก่อิตาลี ที่ตามด้วย สนธิสัญญาติรานาครั้งที่หนึ่ง ใน 1926 และ สนธิสัญญาติรานาครั้งที่สอง ในปี 1927 ภารกิจเร่งด่วนของอิตาลีและแอลเบเนียเข้าสู่พันธมิตรป้องกันรัฐบาลแอลเบเนีย เศรษฐกิจและมีการอุดหนุนโดยสินเชื่ออิตาลีกองทัพแอลเบเนียได้รับการฝึกอบรมโดยอาจารย์ทหารอิตาลีและชำระค่าการเป็นอาณานิคมอิตาลีเป็นกำลังใจ แม้จะมีอิทธิพลอิตาลีแข็งแกร่ง พระเจ้าซ็อกแห่งแอลเบเนียไม่ยอมให้ครบถ้วนเพื่อต้องการผลักดันฝ่ายอิตาลี ใน 1931 เขาเปิดเผยขึ้นเพื่อชาวอิตาเลียนที่ไม่ยอมต่ออายุสนธิสัญญาติรานาครั้งที่หนึ่ง แอลเบเนียหลังจากลงนามในสัญญาการค้ากับ ยูโกสลาเวีย และ สาธารณรัฐกรีซที่สอง ในปี 1934 มุสโสลินีพยายามทำการข่มขู่ชาวแอลเบเนีย โดยส่งกองเรือรบไปแอลเบเนีย