การบูชาพระคัมภีร์ (อังกฤษ: Bibliolatry จากภาษากรีกโบราณ: βιβλίον biblion, "หนังสือ" และคำต่อท้าย -λατρία -latria, "การบูชา")[1][2] เป็นการบูชาหนังสือ การไหว้รูปเคารพหนังสือ หรือทำให้หนังสือเป็นพระเจ้า[3][4][5] โดยเป็นรูปแบบหนึ่งของการบูชารูปปั้น[4] โองการจากคัมภีร์บางศาสนาสั่งห้ามไม่ให้บูชาสัญลักษณ์ แต่ต่อมาโองการจากคัมภีร์ทำให้มีความศักดิ์สิทธิ์เหมือนรูปปั้น และผู้ศรัทธาอาจจบลงที่การบูชาหนังสือ[6] การบูชาพระคัมภีร์สามารถนำไปสู่ลัทธิฟื้นฟู (revivalism), ไม่อนุญาตตำหนิ และการข่มเหงหลักคำสอนที่ไม่เป็นที่นิยม[7]ศาสนาคริสต์ใช้คำนี้ถึงผู้ที่ความจงรักภักดีต่อคัมภีร์ไบเบิลแบบสุดขั้ว หรือหลักคำสอนของผู้ที่ไม่เข้าใจคำภีร์ไบเบิล (biblical inerrancy)[8] ผู้สนับสนุนความไม่เข้าใจในพระคัมภีร์ไบเบิลมักชี้จุดยืนยันความเชื่อของตน (เช่น 2 ทิโมธี 3:16–17[9]) การตีความว่าคัมภีร์ไบเบิลเป็นหลักฐานอันสมบูรณ์จากพระผู้เป็นเจ้า นักวิจารณ์มองว่าเป็นรูปแบบการบูชา ดังตัวอย่างจากยอห์น 5:39–40[10]เพื่อระบุว่าพระเยซูตรัสแก่มนุษยชาติให้มีความสัมพันธ์กับพระเจ้ามากกว่าการตามกฎหมายอย่างหน้ามืดตามัว[11]ในอดีต ศาสนาคริสต์ไม่อนุมัติให้สักการะคัมภีร์ไบเบิล โดยสักการะพระเจ้าเท่านั้น ชาวคริสต์บางส่วนเชื่อว่าอำนาจในพระคัมภีร์มาจากพระเจ้า ผ่านทางแรงบันดาลใจจากโองการ ไม่ใช่ในตัวโองการ[12]คำว่า "การบูชาพระคัมภีร์" ไม่ได้สื่อถึงความเชื่อ แต่ในอภิปรายผลเทววิทยาอาจใช้คำว่า การดูหมิ่น (pejorative) เพื่อสื่อถึงการปฏิบัติของฝ่ายตรงข้าม.[13]ฝ่ายตรงข้ามอาจใช้คำว่า "การบูชาพระคัมภีร์" กับบางกลุ่ม ได้แก่ โปรเตสแตนต์แบบมูลฐานนิยมกับอีแวนจาลิคัล เช่น ขบวนการคิงเจมส์เท่านั้น (King James Only movement) ที่สนับสนุนความไม่เข้าใจในพระคัมภีร์ และ โซลาสคริปตูรา (พระคัมภีร์คืออำนาจศักดิ์สิทธิ์อย่างเดียว)[14]