การเตรียมเด็กเกิดขึ้นทางอินเทอร์เน็ตได้ด้วยผู้ทำผิดบางคนจะแกล้งทำเป็นเด็กแล้วนัดพบกับเด็กตัวต่อตัวมีการโต้เถียงกันว่าบริการเว็บไซต์สังคมเช่นเฟซบุ๊ก ได้ทำการป้องกันเด็กเพียงพอหรือไม่ผู้นำของหน่วยตำรวจป้องกันเด็กอังกฤษผู้หนึ่งกล่าวในเดือนเมษายน 2553 ว่า แผนกของเขาได้รับการร้องทุกข์ 292 คราว กล่าวหาผู้ใช้เฟซบุ๊กในปี 2552 แต่ว่า "ไม่มีการร้องทุกข์โดยตรงจากเฟซบุ๊ก" เลยแต่ว่าโฆษกของเฟซบุ๊กได้ไปพบแผนกตำรวจที่ว่าโดยตรง แล้วกล่าวอย่างแน่วแน่เด็ดเดี่ยวว่า "เราใส่ใจต่อประเด็นความปลอดภัยอย่างเป็นจริงเป็นจัง"[9]

ในปี 2546 เครือข่ายบริการเอ็มเอสเอ็น ได้เพิ่มข้อจำกัดในห้องแช็ต เพื่อป้องกันผู้ใหญ่ที่ต้องการจะคุยกับเด็กในเรื่องเพศส่วนในปี 2548 ห้องแช็ตของยาฮู!ถูกสอบสวนโดยสำนักอัยการของรัฐนิวยอร์ก เพราะอนุญาตให้ผู้ใช้สร้างห้องแช็ตที่มีชื่อบอกเป็นนัยว่า ห้องนั้นใช้เพื่อจุดประสงค์เช่นนั้นในเดือนตุลาคมปีเดียวกัน ยาฮู!จึงตกลงที่จะ "บังคับใช้นโยบายและระเบียบวิธีที่ออกแบบเพื่อให้แน่ใจ" ว่าจะไม่มีห้องแช็ตอย่างที่ว่า

มีองค์กรศาลเตี้ยที่มีผู้ปฏิบัติงานที่แกล้งทำเป็นเด็กวัยรุ่นบนอินเทอร์เน็ต เพื่อที่จะเสาะหาคนที่อาจเป็นผู้ประทุษร้ายเด็ก แล้วส่งข้อมูลของบุคคลเช่นนั้นไปให้เจ้าหน้าที่ตำรวจและศาลมีรายการข่าวของบริษัทการกระจายเสียงและแพร่ภาพแห่งชาติ (NBC) ที่ออกโปรแกรมประจำ (To Catch a Predator) ที่แสดงกิจกรรมเช่นนี้

มีโปรแกรมคอมพิวเตอร์หลายอย่างที่ช่วยสืบหาพฤติกรรมเตรียมเด็กแล้วแจ้งผู้ปกครองโปรแกรมจะวิเคราะห์ปูมบันทึกกิจกรรมในห้องแช็ตและไอเอ็ม ที่อาจจะสามารถระบุการตระเตรียมเด็ก หรือพฤติกรรมที่น่าสงสัยอื่น ๆซึ่งเป็นเทคโนโลยีที่บริการเครือข่ายสังคมและผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตในประเทศตะวันตก ได้เริ่มใช้[10]

เหยื่อ

งานศึกษาปี 2554 ในประเทศอังกฤษแสดงว่า การเตรียมเด็กเพื่อทารุณกรรมทางเพศทางอินเทอร์เน็ต แพร่หลายที่สุดในเด็กวัย 13-17 ปี (99%) โดยเฉพาะเด็กอายุ 13-14 ปี (48%)โดยส่วนใหญ่เป็นหญิงและส่วนใหญ่เกิดขึ้นทางโทรศัพท์มือถือเด็กและวัยรุ่นที่มีปัญหาพฤติกรรม เช่น ต้องการความสนใจสูง จะมีโอกาสเสี่ยงสูงกว่าคนอื่น ๆ[11]