โดยทั่วไปแล้วจักรวรรดิโรมันมีความอดทนต่อการปฏิบัติของศาสนาต่าง ๆ นโยบายของรัฐบาลมักจะเป็นนโยบายของการรวมตัว - เทพในท้องถิ่นของดินแดนที่โรมันพิชิตก็มักจะได้รับการรวมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเทพเจ้าโรมันและมักจะได้รับชื่อโรมันด้วย แม้แต่ศาสนายูดาห์ที่นับถือพระเจ้าองค์เดียวก็เป็นที่ยอมรับโดยโรมัน

สำหรับโรมันแล้วศาสนาเป็นสิ่งสำคัญของกิจการของชุมชนที่เป็นการส่งเสริมความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันและความจงรักภักดีต่อรัฐ - ทัศนคติของชาวโรมันต่อศาสนาเรียกว่า “ความศรัทธา” (pietas) ซิเซโรเขียนว่าถ้าสังคมขาด “ความศรัทธา” จะเป็นสังคมที่ขาดความยุติธรรมและความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน[2]

ตามความเห็นของไซมอน ดิกซัน - นักเขียนชาวโรมันสมัยต้นมีความเห็นว่าคริสต์ศาสนาไม่ใช่ “ความศรัทธา” แต่เป็น “ความเชื่องมงาย” (superstitio) พลินีผู้เยาว์ (Pliny the Younger) ผู้เป็นข้าหลวงโรมันกล่าวถึงคริสต์ศาสนาในปี ค.ศ. 110 ว่าเป็นลัทธิที่เป็น “ความเชื่ออันงมงายอันใหญ่หลวง” นักประวัติศาสตร์แทซิทัสเรียกคริสต์ศาสนาว่า “ความเชื่อที่เป็นอันตราย” และนักประวัติศาสตร์ซูโทเนียสเรียกคริสต์ศาสนาว่าเป็น “กลุ่มชนที่สร้างความหมายใหม่ให้แก่ความเชื่องมงายอันเป็นอันตราย”[3] ในการใช้คำว่า “ความเชื่องมงาย” เป็นการให้ความหมายว่าเป็นสิ่งที่แปลกและแตกต่างจากความเชื่อที่เป็นที่ยอมรับโดยทั่วไป ซึ่งเป็นความหมายในทางลบ ความเชื่อทางศาสนาจะเป็นสิ่งที่เป็นที่ยอมรับว่าถูกต้องก็ต่อเมื่อเป็นความเชื่อที่มีมาแต่โบราณและเข้ากับขนบประเพณีที่ปฏิบัติกัน คำสอนใหม่มักจะเห็นกันว่าเป็นสิ่งที่ไม่น่าไว้วางใจ

การไม่ยอมรับคริสต์ศาสนาของโรมันจึงมาจากทัศนคติที่ว่าเป็นความเชื่อที่เป็นอันตรายต่อสังคมโรมัน