ในการลงสมัครรับเลือกตั้ง มีผู้ลงสมัครจำนวนมากทั้งผู้สมัครอิสระและผู้สมัครจากพรรคการเมือง โดยพรรคใหญ่ที่เป็นที่รู้จักโดยทั่วไปมีทั้งสิ้น 3 พรรค ได้แก่

• พรรคอนุรักษนิยม (Conservative Party)
• พรรคแรงงาน (Labour Party)
• พรรคเสรีประชาธิปไตย (Liberal Democrats)

ในสภาสามัญชนแห่งสหราชอาณาจักร มีที่นั่งทั้งหมด 650 ที่นั่ง โดยแต่ละที่นั่งจะเป็นของผู้สมัครที่ได้คะแนนสูงสุดของแต่ละเขตพื้นที่ คล้ายการเลือกตั้งแบบแบ่งเขตเลือกตั้งในประเทศไทย ซึ่งพรรคและผู้สมัครที่ได้รับการเลือกตั้งเข้าสู่สภามีดังนี้

อันดับที่	ชื่อพรรค	ตราสัญลักษณ์	ผู้นำพรรค	จำนวนที่นั่ง	ร้อยละของที่นั่งทั้งหมด	จำนวนคะแนนรวม	ร้อยละของคะแนนทั้งหมด
1	พรรคอนุรักษนิยม (Conservative Party)		เดวิด คาเมรอน	306	47.09	10,703,954	36.05
2	พรรคแรงงาน (Labour Party)		กอร์ดอน บราวน์	258	39.70	8,609,527	29.00
3	พรรคเสรีประชาธิปไตย (Liberal Democrats)		นิค เคลกก์	57	8.77	6,836,824	23.03
4	พรรคสหภาพประชาธิปไตย (Democretic Unionist Party)		ปีเตอร์ โรบินสัน	8	1.23	168,216	0.57
5	พรรคชาติสกอต (Scottish National Party)		อเล็กซ์ แซลมอนด์	6	0.92	491,386	1.65
6	พรรคซินน์เฟน (Sinn Fein)		เจอร์รี อดัมส์	5	0.77	171,942	0.58
7	พรรคเวลส์ (The Party of Wales)		ยวน วีน โจนส์	3	0.46	165,394	0.56
8	พรรคสังคมประชาธิปไตยและแรงงาน (Social Democratic and Labour Party)		มาร์กาเร็ต ริทชี	3	0.46	110,970	0.37
9	พรรคเขียวแห่งอังกฤษและเวลส์ (Green Party of England and Wales)		คาโรไลน์ ลูคัส	1	0.15	285,616	0.96
10	พรรคพันธมิตรแห่งไอร์แลนด์เหนือ (Alliance Party of Nothern Ireland)		เดวิด ฟอร์ด	1	0.15	42,762	0.14
11	ซิลเวีย เฮอร์มอน ผู้สมัครอิสระ		ซิลเวีย เฮอร์มอน	1	0.15	21,181	0.07
-	จอห์น เบอร์โคว์ ประธานสภาสามัญชน		จอห์น เบอร์โคว์	1	0.15	22,860	0.08
หมายเหตุ จอห์น เบอร์โคว์ ในความเป็นจริงแล้วได้มีที่นั่งในสภาในฐานะสมาชิกสภาจากพรรคอนุรักษนิยม พรรคจึงมีสมาชิกในสภาจำนวน 307 คน แต่โดยธรรมเนียมปฏิบัติ ประธานสภาสามัญชน จะไม่เข้าข้างพรรคใด ในการแจกแจงตารางพรรคการเมืองจึงไม่ควรนับรวม ประธานสภาสามัญชน เข้าในพรรค จึงแยกนายจอห์นออกจากสมาชิกพรรคอนุรักษนิยมอีก 306 คน

กราฟแสดงจำนวนสมาชิกสภาสามัญชน จากการเลือกตั้ง สี่เหลี่ยม 1 ช่อง แทนสมาชิกสภา 1 คน สี่เหลี่ยม 1 กลุ่ม ประกอบด้วยสี่เหลี่ยม 100 ช่อง (10 X 10) โดย
สีฟ้า แทนพรรคอนุรักษนิยม (กราฟนี้ไม่รวมนายจอห์น เบอร์โคว์)
สีแดง แทนพรรคแรงงาน
สีส้มอมเหลือง แทนพรรคเสรีประชาธิปไตย
สีส้ม แทนพรรคสหภาพประชาธิปไตย
สีเหลือง แทนพรรคชาติสกอตแลนด์
สีเขียวเข้ม แทนพรรคซินน์เฟน
สีเหลืองอมเขียว แทนพรรคเวลส์
สีเขียวอ่อน แทนพรรคสังคมประชาธิปไตยและแรงงาน
สีเขียว แทนพรรคเขียวแห่งอังกฤษและเวลส์
สีน้ำเงินเข้ม แทนพรรคพันธมิตรแห่งไอร์แลนด์เหนือ
สีเทา แทนผู้สมัครอิสระ

นอกจากนี้ ยังมีพรรคการเมืองอีกจำนวนมาก ที่ลงสมัคร แต่ได้รับคะแนนเลือกตั้งไม่พอที่จะได้เข้าไปมีที่นั่งในสภา

จากผลการเลือกตั้งดังกล่าว จึงทำให้เกิดปรากฏการณ์สภาชะงักงัน (Hung Parliament) เนื่องจากในการเลือกตั้งในสหราชอาณาจักรส่วนใหญ่ มักจะมีพรรคการเมืองพรรคหนึ่งที่มีจำนวนสมาชิกสภาสามัญชนในสังกัดมากกว่ากึ่งหนึ่งของจำนวนที่นั่งในสภา (เช่น เมื่อครั้งที่พรรคไทยรักไทย ได้รับการเลือกตั้ง 375 ที่นั่ง จากทั้งหมด 500 ที่นั่ง ในการเลือกตั้งเมื่อ พ.ศ. 2548 เพียงแต่ในสหราชอาณาจักรจะเกิดขึ้นบ่อยมาก เป็นปกติ แต่มักไม่เกิดในประเทศไทย) จึงทำให้พรรคนั้นสามารถจัดตั้งรัฐบาลได้อย่างมีเสถียรภาพได้ไม่ว่าจะมีเพียงพรรคเดียวหรือมีพรรคอื่นๆมาร่วมงาน ส่วนพรรคที่เหลือ จะกลายเป็นฝ่ายค้าน แต่ในการเลือกตั้งครั้งนี้ มีจำนวนเก้าอี้ 650 ที่นั่ง หากจะจัดตั้งรัฐบาลพรรคเดี่ยว ควรจะมีจำนวนสมาชิกสภาอย่างน้อย 326 คน เพื่อให้มีเสถียรภาพ แต่ในครั้งนี้ พรรคอนุรักษนิยมที่มีจำนวนสมาชิกสภาสามัญชนสูงสุด ก็มีจำนวนเพียง 306 ที่นั่ง

ดังนั้น 2 พรรคที่มีขนาดใหญ่ คือ พรรคอนุรักษนิยม และพรรคแรงงาน จึงต้องพยายามหาพรรคอื่นๆ ที่จะมาร่วมมือกันจัดตั้งรัฐบาล เพื่อให้มีที่นั่งรวมมากกว่ากึ่งหนึ่งของสภาให้ได้ (เช่น เมื่อครั้งที่พรรคพลังประชาชน ได้ 232 ที่นั่ง และพรรคประชาธิปัตย์ ได้ 165 ที่นั่ง ในการเลือกตั้ง พ.ศ. 2550 ทั้งสองพรรคจึงพยายามหาพรรคอื่นๆ มาร่วมมือกันจัดตั้งรัฐบาล เพียงแต่ปรากฏการณ์ดังกล่าว เกิดในประเทศไทยบ่อยจนเป็นปกติ แต่สหราชอาณาจักร ไม่เกิดปรากฏการณ์ดังกล่าวมา 36 ปีแล้ว)