การพิจารณาคดีซึ่งเกิดขึ้นในภายหลังนั้นมุ่งประเด็นไปที่ความยินยอมของผู้ตายในอันที่จะเข้าร่วมการไล่ผี การพิจารณาดำเนินไปยี่สิบเก้าวัน พยานหนึ่งร้อยเอ็ดปากขึ้นเบิกความ และส่วนใหญ่ให้การเกี่ยวกับแบบแผนทางวัฒนธรรมและศาสนา คณะลูกขุนประชุมปรึกษาเป็นเวลายี่สิบชั่วโมง ก่อนวินิจฉัยว่า ญาติข้างมารดาห้าคนจากทั้งหมดแปดคนของผู้ตายมีความผิดฐานฆ่าคน ส่วนสมาชิกอีกหนึ่งคนของครอบครัวผู้ตายซึ่งถูกตั้งข้อหาเช่นกันนั้นได้รับการยกฟ้องระหว่างพิจารณาคดี[10]

ไมก์ อันทูโนวิก (Mike Antunovic) ทนายฝ่ายจำเลย โต้แย้งว่า จำเลยไม่มีเจตนาฆ่า แต่แท้จริงแล้วประสงค์จะช่วยเหลือผู้ตาย[9] นักโทษทั้งหมดจึงไม่ถูกพิพากษาจำคุก แต่ให้ทำงานบริการชุมชนแทน[11]

ระหว่างพิจารณา ชาร์ลี โมซิส (Charlie Moses) ปู่ของผู้ตาย ให้การว่า "เราเถียงกันจบไปแล้ว พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ทำอะไรกันอยู่ ผมบอกแล้วว่า อย่าทำ แต่เขาก็ยังทำกันอยู่ ความผิดพลาดข้อนี้...พวกเขาต้องชดใช้ไปทั้งชีวิต ผมแช่งให้เขาเจอเหมือนกัน"[12]

ตามระเบียบปฏิบัติทางคดีในประเทศนิวซีแลนด์ ชื่อเสียงเรียงนามของบุคคลจำนวนหนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องในคดีนั้นถูกปกปิดไว้เพื่อมิให้ข้อมูลเกี่ยวกับผู้เสียหายที่อายุต่ำกว่าเกณฑ์แพร่งพราย

การไต่สวนเพื่อแสดงสาเหตุการตายในขั้นตอนสุดท้ายนั้นให้คำแนะนำว่า ครอบครัวพึงปรึกษากับผู้เชี่ยวชาญหรือแก่บ้านที่มีประสบการณ์ก่อนลงมือทำพิธี[13] โพอู เทมารา (Pou Temara) ศาสตราจารย์ภาษาและประเพณีเมารีประจำมหาวิทยาลัยไวกาโต (Waikato University) กับราวีรี ทาโอนูอี (Rawiri Taonui) หัวหน้าสำนักการศึกษาเมารีและท้องถิ่น มหาวิทยาลัยแคนเทอร์เบรี (Canterbury University) กล่าวว่า คำแนะนำดังกล่าวมีเหตุผลดี แต่พวกเมารีก็คงไล่ผีตามประเพณีต่อไป[14]