กิริกัว (สเปน: Quiriguá) เป็นแหล่งโบราณคดีมายาในจังหวัดอิซาบัลทางตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศกัวเตมาลา เป็นแหล่งขนาดกลางที่ครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 3 ตารางกิโลเมตร (1.2 ตารางไมล์) ตามแนวแม่น้ำโมตากัวตอนล่าง[1] โดยมีศูนย์กลางประกอบพิธีกรรมตั้งอยู่ห่างจากฝั่งเหนือของแม่น้ำประมาณ 1 กิโลเมตร (0.6 ไมล์)[2] ในสมัยคลาสสิกของอารยธรรมมายา (ค.ศ. 200–900) กีริกัวเป็นจุดเชื่อมต่อของเส้นทางการค้าที่สำคัญหลายเส้นทาง บริเวณนี้มีผู้คนเข้าครอบครองก่อน ค.ศ. 200 การก่อสร้างอัครปุระเริ่มขึ้นเมื่อประมาณ ค.ศ. 550 และการก่อสร้างอาคารขนาดใหญ่จำนวนมากเริ่มขึ้นในคริสต์ศตวรรษที่ 8 การก่อสร้างทั้งหมดหยุดลงเมื่อถึงประมาณ ค.ศ. 850 ยกเว้นในช่วงที่มีผู้คนกลับเข้าไปครอบครองอยู่ระยะหนึ่งในสมัยหลังคลาสสิกตอนต้น (ค.ศ. 900–1200) กิริกัวมีแบบอย่างทางสถาปัตยกรรมและประติมากรรมคล้ายคลึงกับโกปันที่ตั้งอยู่ใกล้เคียง โดยเมืองทั้งสองมีประวัติศาสตร์เกี่ยวพันกันอย่างใกล้ชิด[3]การขยายตัวอย่างรวดเร็วของกิริกัวในคริสต์ศตวรรษที่ 8 มีความสัมพันธ์กับชัยชนะทางการทหารของกษัตริย์กัก ตีลิว ชัน โยปาต เหนือโกปันใน ค.ศ. 738 เมื่อกษัตริย์วาชักลาฆูน อูบาฮ์ กาวีล แห่งโกปันทรงพ่ายแพ้ ถูกจับ และถูกบูชายัญที่จัตุรัสใหญ่แห่งกิริกัว[4] ก่อนหน้านี้กิริกัวเคยเป็นรัฐบริวารของโกปันแต่ก็รักษาเอกราชไว้ได้ในภายหลัง สถาปัตยกรรมที่เกี่ยวกับพิธีกรรมในกิริกัวมีลักษณะค่อนข้างเรียบง่าย แต่ความสำคัญของแหล่งโบราณคดีนี้อยู่ที่ความรุ่มรวยของงานประติมากรรมซึ่งรวมถึงประติมากรรมหินที่สูงที่สุดเท่าที่เคยสร้างขึ้นในโลกใหม่[5]