มาตราขนาดคลื่นพื้นผิว ( M s {\displaystyle M_{s}} ) เป็นหนึ่งในมาตราแสดงขนาดที่ใช้ในวิทยาแผ่นดินไหว เพื่ออธิบายขนาดของแผ่นดินไหว มาตราดังกล่าวใช้ค่าที่ได้จากการวัดคลื่นพื้นผิวเรลีย์ ซึ่งเดินทางตามชั้นบนสุดของผิวโลกเป็นหลัก ปัจจุบันมาตราดังกล่าวใช้ในสาธารณรัฐประชาชนจีน เป็นมาตรฐานแห่งชาติ (GB 17740-1999) ในการจัดหมวดหมู่แผ่นดินไหว[1]ในปี พ.ศ. 2489 เบโน กูเทนเบิร์ก กำหนดต้นแบบของมาตราขนาดคลื่นพื้นผิวซึ่งวัดขนาดและคาบของคลื่นพื้นผิวและมุมจากศูนย์กลางการสั่นสะเทือน โดยมีพื้นฐานจากมาตราขนาดท้องถิ่น (มาตราริกเตอร์, M L {\displaystyle M_{L}} )[2] เพื่อพัฒนาความละเอียดในแผ่นดินไหวที่มีขนาดใหญ่ขึ้น[3] ต่อมาในปี พ.ศ. 2505 วิต การนิก (Vít Kárník) ได้กำหนดสูตรสำหรับการประเมินทั่วไปของมาตราขนาดคลื่นพื้นผิว[4] และในปี พ.ศ. 2510 สมาคมนานาชาติด้านแผ่นดินไหวและฟิสิกส์ภายในโลก (IASPEI) แนะนำให้ใช้เป็นวิธีการวัดมาตรฐานสำหรับขนาดของแผ่นดินไหว[5]