ขอบทวีปทางตะวันออกของทะเลญี่ปุ่น (ญี่ปุ่น: 日本海東縁変動帯) เป็นแนวเขตที่มีความเครียดทางธรณีวิทยาสูงมาก มีแนวอาณาเขตขยายออกไปหลายร้อยกิโลเมตร ทอดตัวไปทางเหนือ-ใต้ในด้านตะวันออกของขอบทวีปทะเลญี่ปุ่น ขอบทวีปนี้เคลื่อนตัวมาบรรจบกันตั้งแต่ปลายยุคไพลโอซีน[1][2] เชื่อกันว่าเป็นเขตมุดตัวการแปรสัณฐานระหว่างแผ่นอามูร์กับแผ่นโอค็อตสค์พื้นที่ทางธรณีวิทยานี้มีการเกิดแผ่นดินไหวและเป็นแหล่งกำเนิดคลื่นสึนามิที่ก่อความเสียหายแก่ชายฝั่งทะเลญี่ปุ่น ขอบทวีปนี้ทอดยาวจากชายฝั่งตะวันตกของเกาะฮนชูไปทางตะวันตกของคาบสมุทรชาโกตันบนจังหวัดฮกไกโดไปยังเกาะเกาะซาฮาลิน