หลังจากการล่มสลายของจักรวรรดิโรมันแล้วการสถาปนาสมณศักดิ์แม้ว่าตามทฤษฎีแล้วจะเป็นหน้าที่ของศาสนจักรโรมันคาทอลิก แต่ได้ตกอยู่ภายใต้อำนาจของผู้มีอำนาจที่เป็นฆราวาส[1] ตำแหน่งบิชอปหรืออธิการอารามเป็นตำแหน่งที่มากับความมั่งคั่งและที่ดินจำนวนมาก ฉะนั้นการขายตำแหน่ง (simony) จึงกลายมาเป็นรายได้สำคัญของผู้นำฆราวาส[ต้องการอ้างอิง] และเมื่อบิชอปและอธิการเองส่วนใหญ่ก็เป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลอยู่แล้วเพราะเป็นกลุ่มชนที่มีการศึกษา ฉะนั้นผู้นำฆราวาสจึงได้ประโยชน์จากการแต่งตั้งคนที่ทราบได้ว่าจะจงรักภักดีต่อตนเองเมื่อได้รับตำแหน่ง[1] นอกจากนั้นแล้วจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ก็ยังมีสิทธิพิเศษในการแต่งตั้งพระสันตะปาปา เมื่อพระสันตะปาปาหันมาแต่งตั้งพระจักรพรรดิ ฉะนั้นการสถาปนาสมณศักดิ์โดยฆราวาสจึงเป็นที่แพร่หลาย

วิกฤติการณ์เริ่มขึ้นเมื่อกลุ่มนักบวชนักปฏิรูปเกรกอเรียน (Gregorian Reform) ตกลงกันประณามการซื้อขายตำแหน่งและพยายามยึดอำนาจการแต่งตั้งให้กลับมาเป็นอำนาจของคริสตจักร กลุ่มนักปฏิรูปเกรกอเรียนทราบว่าตราบใดที่จักรพรรดิยังมีอำนาจในการแต่งตั้งพระสันตะปาปาการเปลี่ยนแปลงก็ไม่มีทางที่จะเกิดขึ้น โอกาสการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1056 เมื่อจักรพรรดิไฮน์ริชที่ 4 แห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ขึ้นครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์เยอรมนีเมื่อมีพระชนมายุได้เพียง 6 พรรษา นักปฏิรูปจึงฉวยโอกาสปลดปล่อยการแต่งตั้งพระสันตะปาปาจากพระองค์เมื่อยังทรงพระเยาว์เกินกว่าที่จะประท้วงได้ ในปี ค.ศ. 1059 สภาศาสนจักรในกรุงโรมก็ออกประกาศในสารตราพระสันตะปาปาชื่อ “อินโนมิเนโดมีนี” (In Nomine Domini) ที่ออกโดยสมเด็จพระสันตะปาปานิโคลัสที่ 2 ที่ประกาศว่าผู้นำฆราวาสไม่มีสิทธิในการเลือกพระสันตะปาปา และตั้งคณะพระคาร์ดินัล (College of Cardinals) ขึ้นเพื่อให้เป็นองค์ของผู้มีสิทธิในการเลือกตั้งพระสันตะปาปาที่ประกอบด้วยเจ้าหน้าที่ของศาสนจักรทั้งหมด คณะพระคาร์ดินัลก็ยังคงเป็นสถาบันที่มีหน้าที่เลือกตั้งพระสันตะปาปาในปัจจุบัน