พ.ศ. 2523–

ในปี พ.ศ. 2523 เหตุการณ์เล็กน้อยที่เกี่ยวข้องกับการยิงด้วยกระสุนจริงระหว่างเรือลาดตระเวนได้ทำให้ประเทศไทยต้องปิดพรมแดนกับประเทศลาว มีข้อพิพาทชายแดนและการปะทะทางทหารที่สำคัญมากขึ้นตามมาในปี พ.ศ. 2527 และ พ.ศ. 2530 ในแขวงไชยบุรี ความขัดแย้งเหล่านี้เกิดจากการอ้างสิทธิ์ของคู่ชิงในทรัพยากรป่าไม้ตามแผนที่ตั้งแต่ยุคแรก ๆ ของรัฐในอารักขาของฝรั่งเศส[2]

ในปี พ.ศ. 2531 นายกรัฐมนตรีไทย ชาติชาย ชุณหะวัณ ได้เปิดตลาดอินโดจีน ซึ่งนำไปสู่กระแสแห่งความปรารถนาดีและการร่วมทุนทางธุรกิจระหว่างลาวและไทย ไกสอน พมวิหาน ได้เยือนกรุงเทพมหานครอย่างเป็นทางการในปี พ.ศ. 2532 นับเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่การสร้างสายสัมพันธ์สั้น ๆ ในปี พ.ศ. 2522 กับนายกรัฐมนตรี พลเอก เกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ ตามด้วยการเสด็จเยือนอย่างเป็นทางการของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2533 และสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช เจ้าฟ้ามหาวชิราลงกรณ สยามมกุฎราชกุมาร ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2535 ในฐานะที่เป็นอีกหนึ่งท่าทีแห่งความปรารถนาดีในปี พ.ศ. 2535 โปลิตบูโร[โปรดขยายความ] ได้ถูกปลดออกจากเสนาธิการทหารบก พลเอก สีสะหวาด แก้วบุนพัน ซึ่งเป็นผู้บัญชาการทหารที่มีอำนาจ ในขณะที่สีสะหวาดได้ติดต่อด้วยอย่างใกล้ชิดและมีประสิทธิผลต่อคำสั่งของกองทัพไทยในการฟื้นฟูความสัมพันธ์เพื่อนบ้าน เพื่อนร่วมพรรคของเขาได้กล่าวหาว่าเขามีการทุจริตส่วนตัว การทุจริตของหัวหน้าพรรคระดับสูงในครั้งนี้เป็นสัญลักษณ์ของความกลัวในหมู่ผู้นำลาวบางคนว่าคนไทยที่เจริญกว่า "ต้องการที่จะกินเรา"[2]

ปัญหาทางการเมืองสองประการระหว่างลาวและไทยทำให้การสร้างสายสัมพันธ์ล่าช้าในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1980 หนึ่งคือการหลั่งไหลของผู้อพยพและผู้ลี้ภัยชาวลาว ซึ่งไทยมองว่าเป็นชนกลุ่มน้อยที่ไม่พึงปรารถนา และปฏิเสธที่จะยอมรับพวกเขาในฐานะผู้อพยพ ปัญหาที่เกี่ยวข้องเกิดจากการที่กลุ่มต่อต้านชาวลาวและม้งที่ใช้ค่ายผู้อพยพเป็นฐาน ชาวม้งประกอบด้วยผู้ที่อาศัยอยู่ในค่ายประมาณครึ่งหนึ่งและมีแนวโน้มที่จะถูกเนรเทศลดลง ส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากความกลัวว่าจะถูกตอบโต้และความหวังในการปกครองตนเองของชาติ ประเทศไทยประกาศจุดยืนอย่างเป็นทางการในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2535 อย่างไรก็ตาม ผู้ลี้ภัยชาวลาวที่ไม่ได้กลับบ้านหรือพบการตั้งถิ่นฐานใหม่ในประเทศที่สามภายในปี พ.ศ. 2538 จะถูกจัดประเภทเป็นผู้อพยพผิดกฎหมายและต้องเผชิญกับการเนรเทศ[2]