สนธิสัญญาแวร์เดิงกำหนดให้แบ่งจักรวรรดิการอแล็งเฌียงออกเป็นสามส่วน โดยจักรพรรดิโลธาร์ยังคงเป็นจักรพรรดิต่อไปและได้ครองพื้นที่ตอนกลางของจักรวรรดิหรือราชอาณาจักรแฟรงก์กลาง ลุดวิจได้ครอบพื้นที่ทางตะวันออกหรือราชอาณาจักรแฟรงก์ตะวันออก ส่วนชาร์ลส์ได้ครองพื้นที่ส่วนตะวันตกของจักรวรรดิหรือราชอาณาจักรแฟรงก์ตะวันตก เปแป็งที่ 2 ได้ครองราชอาณาจักรอากีแตนภายใต้การปกครองที่เหนือกว่าของพระเจ้าชาร์ลส์

พระเจ้าชาร์ลส์ต้องเผชิญกับความยากลำบากในการรักษาดินแดนในควบคุมไว้ สถานการณ์ทางการเมืองของพระองค์ไม่มั่นคงนักเนื่องจากมีข้าราชสำนักเพียงไม่กี่คนที่จงรักภักดีต่อพระองค์ ทั้งอาณาเขตของพระองค์ยังตกเป็นเป้าในการรุกรานของชาวไวกิงจากดินแดนทางเหนือ พระองค์ต้องส่งสินบนเป็นเครื่องบรรณาการให้ชาวเหนือเพื่อให้พวกเขาหยุดการรุกราน เพื่อที่พระองค์จะได้มีสมาธิกับการรับมือการรุกรานของพระเจ้าลุดวิจชาวเยอรมันในช่วงปี ค.ศ. 858 พระเจ้าชาร์ลส์สามารถผนึกความเป็นปึกแผ่นในดินแดนที่ครอบครองได้ ในปี ค.ศ.864 พระองค์ได้อากีแตนมาอยู่ในการควบคุมหลังทำการจับกุมตัวเปแป็งที่ 2 หลายปีต่อมาพระองค์ได้ดินแดนลอแรนตะวันตกมาจากการลงนามในสนธิสัญญาเมียร์เซินกับพระเจ้าลุดวิจชาวเยอรมันในปี ค.ศ. 870

ในปี ค.ศ. 875 เมื่อจักรพรรดิโลธาร์ที่ 2 พระราชโอรสที่ครองตำแหน่งจักรพรรดิต่อจากจักรพรรดิโลธาร์สวรรคต สมเด็จพระสันตะปาปาจอห์นที่ 8 ได้สวมมงกุฎให้พระเจ้าชาร์ลส์เป็นจักรพรรดิปกครองจักรวรรดิการอแล็งเฌียงในวันที่ 25 ธันวาคมที่อิตาลี เมื่อพระเจ้าลุดวิจชาวเยอรมันสวรรคตในปี ค.ศ. 876 จักรพรรดิชาร์ลส์ได้เข้ายึดดินแดนของพระองค์แต่การรุกรานไม่ประสบผลสำเร็จ พระเจ้าลุดวิจที่ 3 พระราชโอรสของพระเจ้าลุดวิจ (และเป็นพระภาติยะของจักรพรรดิชาร์ลส์) สามารถปราบพระองค์ได้