จักรพรรดิฉีเหวินเซฺวียน ((北)齊文宣帝) (ค.ศ. 526–559), พระนามเดิม เกา หยาง (高洋), พระนามจีน จึจิ้น (子進), พระนามเซียนเปย์ โหวหนีกั้น (侯尼干) เป็นจักรพรรดิพระองค์แรกของราชวงศ์ฉีเหนือ พระองค์เป็นบุตรชายคนที่สองของเกา ฮวนนายพลผู้ยิ่งใหญ่ของราชวงศ์เว่ย์ตะวันออก หลังจากการตายของพี่ชายของเขาและผู้สืบทอดตำแหน่งของเกา ฮวน ซึ่งเป็นลูกชายคนโตชื่อ เกา เฉิงในปี ค.ศ. 549 เกาหยางก็กลายเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของราชวงศ์เว่ย์ตะวันออก ในปี ค.ศ. 550 พระองค์บังคับให้จักรพรรดิเว่ย์เสี้ยวจิงมอบราชบัลลังก์แก่พระองค์ ทำให้ราชวงศ์เว่ย์ตะวันออกสิ้นสุดและเริ่มต้นราชวงศ์ฉีเหนือในช่วงต้นรัชสมัยของจักรพรรดิฉีเหวินเซฺวียน พระองค์เป็นที่รู้จักในเรื่องความเอาใจใส่ด้านการทหาร และเสริมสร้างความแข็งแกร่งของกองทัพราชวงศ์ฉีเหนืออยู่ในระดับสูงสุด นอกจากนี้พระองค์ยังพยายามทำให้ภาระภาษีเท่ากันและลดการฉ้อรัฐโดยเสนอเงินเดือนให้ข้าราชการอย่างเพียงพอ พระองค์มอบหมายงานของราชสำนักส่วนใหญ่ให้กับหยาง หยิ่นซึ่งเป็นผู้ที่มีความสามารถ และในเวลาไม่นานทำให้งานในราชสำนักมีประสิทธิภาพและกองทัพแข็งแกร่ง ในปีต่อ ๆ มา จักรพรรดิฉีเหวินเซฺวียนได้รับความทุกข์ทรมานจากโรคพิษสุราเรื้อรังและอาจถึงขั้นวิกลจริต[5] บันทึกประวัติศาสตร์จีนบันทึกความโกรธบ้าเลือดของพระองค์ อย่างไรก็ตาม ในรัชกาลของพระองค์ด้วยความช่วยเหลือจากที่ปรึกษาชาวจีนสามารถถือได้ว่าเป็นการปกครองที่ดีและมีประสิทธิภาพ[6]