จ้าว ปิ่ง เป็นโอรสองค์ที่ 17 ของจ้าว ฉี (趙禥) ซึ่งเสวยราชย์เป็นจักรพรรดิซ่งตู้จง (宋度宗) กับนางอฺวี๋ (俞氏) สนมคนหนึ่งของจ้าว ฉี ซึ่งมีฐานันดรศักดิ์ "ซิงหรง" (修容) จ้าว ปิ่ง ยังเป็นลูกพี่ลูกน้องกับจักรพรรดิองค์ก่อนหน้า คือ จ้าว เสี่ยน (趙㬎) ซึ่งเสวยราชย์เป็นจักรพรรดิซ่งกง (宋恭帝) และจ้าว ชื่อ (趙昰) ซึ่งเสวยราชย์เป็นจักรพรรดิซ่งตฺวันจง (宋端宗) จ้าว ปิ่ง ได้รับฐานันดรศักดิ์ "ซิ่นหวัง" (信王) ใน ค.ศ. 1274 ภายหลังได้เลื่อนเป็น "กวั่งหวัง" (廣王)

วันที่ 4 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1276 ทัพมองโกลของราชวงศ์ยฺเหวียน (元朝) ภายใต้การนำของขุนพลปั๋วหยาน (伯顔) ตีหลินอัน (臨安) เมืองหลวงของราชวงศ์ซ่ง แตก และจับจ้าว เสี่ยน (จักรพรรดิซ่งกง) ไป แต่จ้าว ชื่อ กับจ้าว ปิ่ง หนีรอดไปด้วยความช่วยเหลือของขุนนางจาง ชื่อเจี๋ย (張世傑), เฉิน อี๋จง (陳宜中), ลู่ ซิ่วฟู (陸秀夫), หยาง เลี่ยงเจี๋ย (楊亮節), เหวิน เทียนเสียง (文天祥), และคนอื่น ๆ พวกเขาลี้ภัยมาถึงจินหฺวา (金華) แล้วยกจ้าว ชื่อ ขึ้นเป็น "เทียนเซี่ยปิงหม่าโตว-ยฺเหวียน-ชฺว่าย" (天下兵馬都元帥; "หัวหน้าใหญ่ของไพร่พลทั่วหล้า") และยกจ้าว ปิ่ง ขึ้นเป็น "ฟู่-ยฺเหวียน-ชฺว่าย" (副元帥; "หัวหน้ารอง") ทั้งถวายฐานันดรศักดิ์ "เว่ย์หวัง" (衛王) ต่อจ้าว ปิ่ง ครั้นวันที่ 14 มิถุนายน ค.ศ. 1276 ก็ยกจ้าว ชื่อ วัยเจ็ดชันษา ขึ้นสืบราชสมบัติต่อจากจ้าว เสี่ยน ที่ถูกจับตัวไป ตั้งพิธีสถาปนาในฝูโจว (福州)

ขุนพลปั๋วหยานต้องการปราบปรามราชวงศ์ซ่งให้สิ้นซาก จึงนำทัพมารุกราน ขณะนั้น จ้าว ชื่อ ประชวรสิ้นพระชนม์ใน ค.ศ. 1278 กองทัพราชวงศ์ซ่งเสียขวัญกำลังใจ ทหารพากันหลบลี้ไปจากศึก ขุนนางลู่ ซิ่วฟู พาจ้าว ปิ่ง หนีไปถึงเหมย์เว่ย์ (梅蔚) ซึ่งปัจจุบันอยู่ในฮ่องกง ณ ที่นั้น จ้าว ปิ่ง ได้รับการยกขึ้นเป็นจักรพรรดิสืบต่อจากจ้าว ชื่อ ใช้ชื่อรัชกาลว่า "เสียงซิ่ง" (祥興) แล้วไปตั้งกองทัพที่หยาเหมิน (崖門) ซึ่งปัจจุบันอยู่ในนครเจียงเหมิน (江门市), เขตซินฮุ่ย (新会区), มณฑลกวั่งตง (广东省) เพื่อตีโต้มองโกล

มองโกลส่งขุนพลจาง หงฟ่าน (張弘範) นำทัพมาปราบปราม ส่วนทัพซ่งมีจาง ชื่อเจี๋ย เป็นผู้นำ สองฝ่ายรบกันในยุทธการหยาเหมิน (厓門戰役) ราชวงศ์ซ่งแพ้ ครั้นวันที่ 19 มีนาคม ค.ศ. 1279 เมื่อทราบว่า รบแพ้ ขุนนางลู่ ซิ่วฟู จึงอุ้มจ้าว ปิ่ง วัยเจ็ดชันษา ไปกระโจนลงน้ำถึงแก่ความตายด้วยกัน นับเป็นจุดสิ้นสุดของราชวงศ์ซ่ง[1]

มีการสร้างสุสานถวายจ้าว ปิ่ง ในท้องที่ชื่อวาน (赤湾), เขตหนานชาน (南山区), นครเชินเจิ้น (深圳市)