ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง หลุมหลบภัยถูกสร้างขึ้นใต้ปีกตะวันออกของทำเนียบขาว[4] ซึ่งต่อมาถูกดัดแปลงไปเป็นศูนย์ปฏิบัติการฉุกเฉินของประธานาธิบดี (Presidential Emergency Operations Center)

ส่วนล่างถัดจากชั้นใต้ดินถูกต่อเติมในช่วงการบูรณะทำเนียบขาวของประธานาธิบดีแฮร์รี เอส. ทรูแมน ซึ่งภายในประกอบไปด้วยพื้นที่เก็บของ เครื่องซักรีด เครื่องควบคุมลิฟต์ เครื่องทำน้ำอ่อน (Water softener) และเตาเผาขยะ เช่นเดียวกับห้องแต่งตัวของเจ้าหน้าที่ผู้ดูแลทำเนียบขาว[5]

ต่อมาในปี ค.ศ. 1953 ประธานาธิบดีดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์ ออกอากาศการถ่ายทอดสดจากห้องพิเศษในชั้นใต้ดินของทำเนียบขาวเป็นครั้งแรก[1] แต่ไม่นานหลังจากนั้น "ห้องออกอากาศ" ดังกล่าวก็ถูกแบ่งออกและนำไปใช้งานเพื่อจุดประสงค์อื่น ส่วนลู่โบว์ลิงถูกเพิ่มเข้ามาในสมัยของประธานาธิบดีริชาร์ด นิกสัน ในปี ค.ศ. 1969[6]

หลังจากที่สมาคมอุตสหกรรมแผ่นเสียงแห่งสหรัฐอเมริกาแนะว่าควรขยายห้องสมุดของทำเนียบขาวออกไปและนำแผ่นเสียงมาเก็บรักษาไว้ ทางสมาคมจึงได้ร่วมกันบริจาคแผ่นเสียงแอลพีมากกว่า 2,200 แผ่นให้แก่ห้องสมุดตลอดช่วงรัฐบาลประธานาธิบดีนิกสัน ต่อมาเมื่อประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกนเข้าดำรงตำแหน่ง ชุดแผ่นเสียงดังกล่าวจึงถูกย้ายไปเก็บไว้ยังชั้นใต้ดินนับแต่นั้นเป็นต้นมา[7]