ชางลั่งถิงสร้างขึ้นเมือปี ค.ศ. 1044 โดยบัณฑิตและข้าราชการในสมัยราชวงศ์ซ่ง ซูซุนชิง (Su Shunqing; 1008–1048) สวนแห่งนี้จึงเป็นสวนที่มีอายุเก่าแก่ที่สุดในบรรดาสวนโบราณเมืองซูโจวที่ได้รับการบันทึกให้เป็นมรดกโลกโดยองค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ โดยคงผังการออกแบบเช่นเดียวกับต้นฉบับในสมัยราชวงศ์ซ่งไว้[2] ชื่อของสวนได้มาจากบทกวีชื่อ "ชาวประมง (Fishermen)" โดยนักประพันธ์ชื่อ ชวูหยวน (อังกฤษ: Qu Yuan; จีน: 屈原; 340BCE-278BCE) ซึ่งเขียนโดยกวีจากทางใต้ของรัฐฉู่ (อังกฤษ: Chu; จีน: 楚) ในช่วงของยุครณรัฐ (หรือจั้นกั๋ว; อังกฤษ: Warring States; จีนตัวย่อ: 战国; จีนตัวเต็ม: 戰國時; พินอิน: Zhànguó ) ในหนังสือของเขาชื่อ บทเพลงจากทางใต้ (อังกฤษ: Songs of the South หรือ Chu Ci; จีนตัวเต็ม: 楚辭; จีนตัวย่อ: 楚辞) กล่าวไว้ว่า "ถ้าแม่น้ำชางลั่งสกปรก ฉันจะล้างเท้าอันเปื้อนโคลนของฉัน หากแต่แม่น้ำชางลั่งสะอาดแล้ว ฉันก็จะล้างริบบิ้นของฉัน (If the Canglang River is dirty I wash my muddy feet; If the Canglang River is clean I wash my ribbon)"[3] บทกวีนี้บรรยายถึงข้าราชการผู้ซึ่อสัตย์ที่ยอมละตำแหน่งทางการเมืองมากกว่าจะยอมกระทำการอันทุจริต เป็นบทกวีที่ซูซุนชิงเลือกใช้เพื่อสะท้อนความรู้สึกของเขาที่ถูกปลดและย้ายมาอยู่ในเมืองซูโจว[1]

หลังจากที่ซูซุนชิงเสียชีวิตลง มีการเปลี่ยนเจ้าของสวนหลายครั้งรวมถึงถูกปล่อยทิ้งร้างไป จนถึงปี ค.ศ. 1696 ซ่งลั่ว (Song Luo) ผู้ปกครองมณฑลเจียงซูได้บูรณะส่วนขึ้นใหม่ ในปี ค.ศ. 1955 จึงมีการเปิดสวนให้ประชาชนทั่วไปได้เข้าชม[3]