มีการคัดลอกชินกาลมาลีปกรณ์ต่อ ๆ กันมา

ต้นฉบับที่พบมี 11 ฉบับ จารด้วยตัวอักษรขอม 10 ฉบับ อักษรมอญ 1 ฉบับ[5]

• ฉบับที่ 1 เป็นใบลานที่สันนิษฐานว่าเก่าแก่ที่สุด ทำขึ้นในปลายสมัยกรุงศรีอยุธยา เรียกว่า ใบลานเดิม มีผูก 1-2, 4-5 แต่ไม่มีผูก 3 ปัจจุบันเก็บรักษาไว้ที่หอสมุดแห่งชาติ
• ฉบับที่ 2 ใบลาน ฉบับครูเดิม เดิมทีอยู่ที่หอพระมณเฑียรธรรม ในพระบรมมหาราชวัง ปัจจุบันเก็บรักษาไว้ที่หอสมุดแห่งชาติ
• ฉบับที่ 3 ใบลาน ฉบับทองใหญ่ อยู่ที่หอพระมณเฑียรธรรม
• ฉบับที่ 4 ใบลาน ฉบับรองทรง เป็นฉบับที่คัดลอกสำเนาจาก ฉบับทองใหญ่ เก็บรักษาไว้ที่หอสมุดแห่งชาติ
• ฉบับที่ 5-7 ใบลาน ฉบับล่องชาด, ฉบับรดน้ำดำโท (จารสมัยรัชกาลที่ 3) และ ฉบับทองน้อย (เหลือแต่ผูก 3) อยู่ที่หอพระมณเฑียรธรรม
• ฉบับที่ 8-10 เป็นใบลานฉบับซ้ำ มีหมายเลขกำกับไว้คือ ฉบับรดน้ำดำโท 2, ฉบับล่องชาด 2 และ ฉบับล่องชาด 3
• ฉบับที่ 11 ฉบับภาษามอญ สันนิษฐานว่าสร้างปี 2321 สมัยกรุงธนบุรี มีครบผูก 1-6

สำหรับการแปลเป็นภาษาไทยครั้งแรก ได้แปลจากคัมภีร์ใบลานอักษรขอมในสมัยรัชกาลที่ 1 โดยพระพิมลธรรมและคณะ ใช้ชื่อว่า ชินกาลมาลินี ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ 5 ให้พิมพ์แจกในงานพระศพของพระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าศิริวงศ์วัฒนเดช การแปลครั้งหลังโดย อาจารย์แสง มนวิทูร ผู้เชี่ยวชาญด้านอักษรศาสตร์ อดีตข้าราชการกรมศิลปากร ใช้ชื่อ ชินกาลมาลีปกรณ์[6] และได้มีการแปลเป็นภาษาอังกฤษ โดย N.A. Jayawickrama เมื่อปี พ.ศ. 2511[7] แปลเป็นภาษาฝรั่งเศสโดย ยอร์ช เซเดส์ โดยตีพิมพ์คู่กับภาษาบาลีลงในวารสารวิชาการของฝรั่งเศสที่ชื่อ Bulletin de l’ Ecole Francaise d’ Extreme orient, tome xxv ตั้งแต่ฉบับเดือนมกราคมถึงมิถุนายน พ.ศ. 2468 รวม 6 ฉบับ ในขณะที่สมาคมบาลีปกรณ์ กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ ได้ตีพิมพ์เป็นภาษาบาลีด้วยตัวอักษรโรมัน ในลังกาพระภิกษุชื่อพุทธทัตตะ ได้แปลเป็นภาษาสิงหล พิมพ์คู่กับภาษาบาลี เมื่อ พ.ศ. 2498[8]