ชินจิไต (ชินจิไต: 新字体;
คีวจิไต: 新字體; แปลว่า อักษรแบบใหม่) เป็นรูปแบบของตัวอักษร
คันจิที่ใช้ในประเทศ
ญี่ปุ่นตั้งแต่การประกาศใช้ชุดอักษร
โทโยคันจิ (当用漢字 Tōyō kanji) หรือ "คันจิที่ใช้ทั่วไป" ที่ใช้มาตั้งแต่
พ.ศ. 2489 ตัวอักษรชินจิไตบางตัวเป็นตัวอักษรเดียวกับ
อักษรจีนตัวย่อ แต่อักษรชินจิไตจะมีหลักการย่อตัวอักษรที่แคบกว่า
อักษรจีนตัวย่อ อย่างไรก็ตาม อักษรคันจิของญี่ปุ่นในปัจจุบันส่วนใหญ่มีความคล้ายคลึงกับ
อักษรจีนตัวเต็มมากกว่า แต่มีจำนวนน้อยกว่าตัว
อักษรจีนที่ใช้กันใน
ภาษาจีนในปัจจุบันหลายเท่า เนื่องจากมีคำใน
ภาษาญี่ปุ่นจำนวนมากต้องเขียนด้วยอักษร
ฮิระงะนะเท่านั้น เช่น คำง่ายๆ และคำช่วย เป็นต้น และยังมีคำที่ต้องเขียนด้วยอักษร
คะตะคะนะ เช่น
คำเลียนเสียงธรรมชาติ คำทับศัพท์ และชื่อสัตว์บางชนิด เป็นต้นอักษรแบบชินจิไต สร้างมาจากการย่อจำนวนขีดของอักษรแบบ
คีวจิไต (旧字体/舊字體 Kyūjitai) หรืออักษรแบบเก่า ซึ่งเทียบได้กับ
อักษรจีนตัวเต็ม (ในภาษาญี่ปุ่นจะเรียกว่า “เซจิ” (正字 seiji) แปลว่าอักษรที่ถูกต้อง) หลักการย่อ คือ จะย่อส่วนขวาของอักษร
คันจิที่เรียกว่า “ทสึคุริ” (旁 tsukuri) ซึ่งเป็นส่วนบอกเสียงองของคันจิตัวนั้น โดยนำตัวอักษรที่มีเสียงองเดียวกัน แต่มีจำนวนขีดน้อยกว่ามาใส่แทน อีกวิธีหนึ่ง คือ ย่ออักษรส่วนที่เขียนซับซ้อน ด้วยตัวที่เขียนง่ายกว่า (จำนวนขีดน้อยกว่า)การย่อตัวอักษร เริ่มมีมาตั้งแต่ช่วงคริสต์ทศวรรษที่ 1950 จนกระทั่ง
พ.ศ. 2524 ได้มีการประกาศชุดอักษร
คันจิที่ใช้ในชีวิตประจำวัน เรียกว่า
โจโยคันจิ (常用漢字 Jōyō kanji) เป็นมาตรฐานของอักษรคันจิในปัจจุบัน