ในซีกท้องฟ้าใต้ ผู้สังเกตการณ์สามารถมองเห็นดาวประมาณ 2,000 ดวงในทัศนวิสัยที่ดีได้อย่างสบาย ๆ และระหว่าง 20,000 ถึง 40,000 ดวงด้วย กล้องสองตา ในเมืองใหญ่ สามารถมองเห็นดาวได้ประมาณ 300 ถึง 500 ดวงเท่านั้น เนื่องจาก แสงรบกวน และ มลพิษทางอากาศ ผู้สังเกตการณ์ที่อยู่บนซีกโลกเหนือไกลจากเส้นศูนย์สูตรออกไปจะมองเห็นท้องฟ้าทางใต้ได้น้อยลง

ดาวฤกษ์ที่สว่างที่สุดคือดาวโจร ซึ่งมีโชติมาตรปรากฏ -1.5 อยู่ในซีกท้องฟ้าใต้ ส่วนดาวคาโนปุสที่สว่างที่สุดเป็นอันดับสองและดาวแอลฟาคนครึ่งม้าก็ล้วนอยู่บนซีกท้องฟ้าใต้ โดยทั้ง 2 ดวงนี้อยู่ค่อนไปทางใต้มาก ที่เดคลิเนชัน 60 องศาใต้ ซึ่งใกล้กับขั้วโลกใต้ของท้องฟ้ามาก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะพบเห็นได้จากผู้สังเกตการณ์ในยุโรปกลาง[1]

ซีกท้องฟ้าใต้เป็นที่รู้จักค่อนข้างช้าเมื่อเทียบกับซีกท้องฟ้าเหนือที่เป็นที่รู้จักโดยละเอียดมาเป็นเวลานานแล้ว โดยซีกท้องฟ้าใต้มีการทำแผนที่ดาวอย่างละเอียดโดยเอ็ดมันด์ แฮลลีย์[2] ซึ่งได้ถูกตีพิมพ์ในปี 1679[3]